Για μια πανσέληνο.

Που σε άγγι3ε. Που σε μεταμόρφωσε. Που σου 'δωσε δύναμη ή σου την πήρε. Που φώτισε τις στιγμές σου. Που έδιω3ε τις σκιές σου. Που σ' εμπιστεύτηκε και την εμπιστεύτηκες κι εσύ με τη σειρά σου. Που σου χάρισε το φως που σου 'κρυβε ο ήλιος. Που σε προκάλεσε. Που σε ανύψωσε, και με την ίδια ευκολία σε βύθισε 3ανά. Χωρίς αιτία. Χωρίς σκοπό.

Που άλλα3ε τελικά και άλλα3ες κι εσύ μαζί της.

~Romance~

Dear Romeo,
Που χάθηκες αγάπη μου? Στο Γουαδαλκιβίρ? Που είσαι και σε περιμένω τόσα μερόνυχτα στο παραθύρι μου? Ξαγρυπνώ και συζητώ με το φεγγάρι. Να σε προσέχει του ζητώ, μα χαμένο σ' έχει κι εκείνο. Μη και ψόφησε τ' άσπρο σου άλογο κι έρχεσαι ποδαράτος? Ή μήπως σ' έχουν απαγάγει οι πειρατές του Αστερι3? (Λίτρα δεν έχω) Τώρα, βέβαια, μπορεί και να σ' έχει πάρει κάνας δράκος στο κατόπι. Αν είναι έτσι ν' αργήσεις να 'ρθεις. Θα περιμένω να τον 3εφορτωθείς. Κι αν η αντρειοσύνη σου τελικά δεν είναι αρκετή, δεν πειράζει. Και πάλι θα περιμένω. ( Τον επόμενο!)
Αν, όμως, καλέ μου Ρωμαίο, αντιληφθώ πως έκανες καμιά στάση για σε κανένα μαγεμένο δάσος με τίποτα νεράιδες και 3έχασες να φύγεις, μη μπεις στον κόπο να γυρίσεις. Μαύρο φίδι που σ' έφαγε καημένε μου! Θ' αστράψω, θα βροντή3ω και θα σε κάνω ταπετσαρία για το καθιστικό. Το νου σου!

Yours truly, Juliet

Ego...

Ελπίζω για μένα πια. Μόνο για μένα. Κλείνω τα μάτια στην καταστροφή γύρω μου. Και τ' αφτιά, να μη μ' αποπλανήσουν οι σειρήνες. Την αλήθεια τους αφήνω για το ψέμα μου. Το 3έρω, δε θα το 'καναν για μένα. Δε θα το 'καναν σε μένα. Μα αν είναι να είμαι δυνατή θα είμαι πρώτα για μένα. Η ηχώ τους τρυπώνει στο μυαλό μου. Εκεί που υπάρχουν χαραμάδες. Εκεί που εγώ τις άφησα να υπάρχουν. Ίσως θέλω ν' ακούσω τελικά. Αλλά η αδράνεια με καταπίνει. Το Εγώ μου με καταπίνει. Δεν α3ίζω περισσότερο. Δεν θέλω ν' α3ίζω περισσότερο. Αλλά για ν΄ακολουθήσεις τη μάζα θέλει δύναμη. Για να βγεις στο δρόμο θέλει δύναμη. Κι εγώ δεν έχω. Μένω πίσω. Στις μεγάλες στιγμές, λένε , στα μεγάλα διλήμματα. Εκεί φαίνεται η ουσία του ανθρώπου. Εγώ  τη δική μου τη βύθισα. Διάλε3α εμένα. Διάλε3α το δικό μου αβέβαιο μέλλον πάνω απ' το δικό μας αβέβαιο μέλλον. Για το καλό μου.
Και πώς, αμέσως, όλες οι φορές που είπα "εμείς" και που είπα "μπορούμε" και " θα νικήσουμε" θόλωσαν κι έγιναν σκιές. Μα δε χάθηκαν. Είναι εκεί για να μου θυμίζουν το "εγώ" μου, το "μπορώ" μου και το "ελπίζω" μου.