Προσωπική μου άποψη είναι πως ένας άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται αλλά και στη μετέπειτα ζωή του στην οποία χαράζει κατά κάποιο τρόπο ο ίδιος πορεία δεν διαθέτει μια μόνο ιδιότητα που τον χαρακτηρίζει σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα.. Διαθέτει και τα δυο σκέλη μιας πιθανής ιδιότητας τα οποία διαχειρίζεται και προβάλλει ανάλογα. Και λέγοντας και τα δυο σκέλη εννοώ αυτό που λέμε οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.. Κανένας δεν μπορεί να είναι μόνο καλός ή μόνο κακός, μόνιμα χαρούμενος ή, αντίθετα, θλιμμένος.. Όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής τους, αντιδρώντας πιθανόν σε κάποια ερεθίσματα, συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο που όμως δεν σηματοδοτεί τον χαρακτήρα τους όπως συνηθίζουμε να λέμε παρά μόνο αποκαλύπτει μια πτυχή του..
Γνώρισμα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου όμως δεν είναι μόνο ο τρόπος που θα αντιδράσει στην εκάστοτε κατάσταση αλλά και οι σκέψεις, οι εσωτερικοί διάλογοι και ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας που μπορεί να πηγάζει τόσο από έμφυτες παρορμήσεις όσο και από επίκτητα χαρακτηριστικά και ως απόρροια εμπειριών και εξωτερικών ερεθισμάτων..
Μέσα σε αυτά εντάσσεται και η ευρεία έννοια της κοινωνικότητας ή του τρόπου σύνδεσης με άλλους ανθρώπους και η αντίληψη της ύπαρξης τους.. Ο καθένας μπορεί να χαρακτηρίζεται ως κοινωνικός ή μη.. Δεν είναι όμως λίγες οι φόρες που ένας κατά κύριο λόγο κοινωνικός χαρακτήρας θα θελήσει να απομονωθεί και να δώσει βάση στον εσωτερικό του εαυτό ή κάποιος λιγότερο κοινωνικός να ανοιχτεί εξαιρετικά εύκολα.. Είναι δε σύνηθες να αντιμετωπίζει κάνεις τους συνάνθρωπους του με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με πολλούς και διαφόρους παράγοντες εσωτερικούς η εξωτερικούς καθώς και να αλλάζει τη γνώμη του για το ποιον τους προσαρμόζοντας την στην τρέχουσα πραγματικότητα.. Κάτι τέτοιο είναι συχνά παρεξηγήσιμο και αποτελεί πηγή κακεντρεχών σχόλιων καθώς και ένδειξη ανισσοροπίας ή ακόμη και διχασμένης προσωπικότητας, πράγμα που αποτελεί και τον κύριο σκελετό του παρόντος κειμένου..
Οι διαφορετικές , ίσως και συγκρουόμενες, γνώμες πάνω σε ένα θέμα από το ίδιο άτομο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές δεν είναι ένδειξη διχασμένου χαρακτήρα αλλά δυαδικής προσωπικότητας.. Αυτής που όλοι μας έχουμε μέσα μας και κάποιοι ίσως την κρατούν καταπιεσμένη χάρην προτύπων και κοινωνικών συμπεριφορών..
Αποδεχόμενοι την διπλή αυτή εκδοχή του εαυτού μας μπορούμε να έχουμε πολλαπλά οφέλη για τον εαυτό μας και για τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν.. Πρώτα από όλα αποδεχόμαστε την ανθρωπινή φύση μας, δεχόμαστε τα λάθη που τυχόν έχουμε διαπράξει και διορθώνοντας τα εξελίσσουμε τη ζωή μας και μας δίνουμε μια ευκαιρία να επιτύχουμε τους στόχους μας όποιοι και αν είναι αυτοί.. Γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και μαθαίνουμε να συμβιώνουμε με αυτόν, πράγμα που βοηθά και στην εύρυθμη συμβίωση μας με τους άλλους.. Με τον καιρό μπορούμε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε αυτή την ιδιότητα μας προς όφελος της κριτικής σκέψης ελέγχοντας με τον καλύτερο τρόπο κάθε πληροφορία από κάθε διαφορετική σκοπιά και παίρνοντας την περισσότερο συμφέρουσα για εμάς απόφαση ..
Στην εκπαίδευση, τρόπον τινά, αυτής της διττής μας προσωπικότητας έγκειται και η αντίληψη και τελικά η αποδοχή της διαφορετικότητας.. Ίσως σε κάποιους να ακούγεται κάπως γραφικό αλλά είναι αν το σκεφτεί κάνεις καλά είναι μάλλον λογικό πως δεν είναι απαραίτητο να κατανοείς σε βάθος κάτι για να το δεχτείς απλά και να πορευτείς μαζί του στην πραγματικότητα σου.. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και είναι τουλάχιστον παράλογο και ανούσιο να προσπαθούμε να μπούμε στο μυαλό του διπλανού μας και να παρακολουθήσουμε τον τρόπο σκέψης του για να κατανοήσουμε και να δεχτούμε τον τρόπο ζωής του..
Το κοινωνικό αυτό μοτίβο της διαφορετικότητας και της ελεύθερης αντίληψης επεκτείνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στον ερωτικό προσανατολισμό του ατόμου ο όποιος δεν είναι απαραίτητο να καθορίζεται ρητά κα απόλυτα από το γενετικό του φύλο.. Είναι ή κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι αποδεκτό το γεγονός ότι όπως κάποιος διαμορφώνει τη γνώμη του με το πέρας του χρόνου και των εξωτερικών επιρροών και έχει τη δυνατότητα να την αλλάξει αναπροσαρμόζοντας την στα σύγχρονα δεδομένα, με τον ίδιο τρόπο θα έπρεπε να μπορεί να αναθεωρεί και τις προτιμήσεις του στην προσέγγιση του αλλού η και του ίδιου φύλου και την επιλογή συντρόφου και συνοδοιπόρου στη ζωή .. Είναι και αυτό μια επιλογή ζωής και είναι λογικό σε ορισμένες περιπτώσεις να υπάρχει εσωτερικός διχασμός μέχρι τη λήψη μιας οριστικής απόφασης η οποία δεν είναι κατ ανάγκη και πάγια..
Γενικότερα είναι ανθρώπινο και γι αυτό αποδεκτό (και όχι κατακριτέο!) κάποιος να αναθεωρεί και να μετατρέπει την κοσμοθεωρία του και τον τρόπο αντιμετώπισης της δικής του πραγματικότητας ανάλογα με τις σκέψεις και τις δράσεις του αλλά και τα γεγονότα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος στη ζωή του..
