Είμαι σε μια φάση περίεργη κάπως, πρωτόγνωρη για μένα σίγουρα.
Δύσκολο να την ξετυλίξω but it's worth a try.
Από που να ξεκινήσω δεν ξέρω. Θα τα πάρω ανάκατα λοιπόν.
1. Ζω τη γλυκύτητα της ρουτίνας, της συνήθειας, της καθημερινότητας. Όχι τώρα. Γενικά στην ζωή μου όπως ήταν πριν το καλοκαίρι. Και συνειδητοποιώ πως αυτό που θα 'βρίσκα κακό και ίσως και καμιά φορά κατακριτέο στη νιότη μου είναι τώρα αυτό που με γεμίζει και το ζητάω και μου λείπει, το λεπτό που θα το χάσω. Συνειδητοποιώ, επίσης, πως τα 20 απ' τα 21 είναι μιιιλια μακριά. Και πως πολλά πράγματα αλλάζουν εν μία νυκτί και χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις. Αλλάζεις εσύ. Ή ίσως και να άλλαζες τόσο καιρό μέρα με τη μέρα και ξαφνικά να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη που δεν ήξερες πως υπήρχε εκεί.
2. Ενηλικιώνομαι. Τυπικά συνέβη καιρό πριν. Ίσως και συναισθηματικά. Πρακτικά όμως πρώτη φορά στη ζωή μου νοιώθω μέρος του ενήλικου κόσμου. Και παρατηρώ πως έτσι αρχίζει και ο ενήλικος κόσμος να μου φέρεται. Το απολαμβάνω αυτό αλλά με προβληματίζουν λίγο οι ευθύνες που θα 'ρθουν. Νιώθω πως είμαι κοντά στο να πάρω εξ΄ολοκλήρου τη ζωή μου στα χέρια μου αλλά δεν έχω βρει ακόμη τη μαγική διέξοδο. Ίσως δεν είναι ώρα ακόμα.
3. Ερωτεύομαι. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Ίσως και πρώτη φορά. Και αγαπάω με την ψυχή μου. Και μοιάζουν όλα να μπαίνουν σε μια σειρά. Σ' αυτήν που θα ΄πρεπε να είναι. Και νομίζω πως σιγά σιγά αποβάλλω το άγχος του αποχωρισμού. Δεν εξαρτώμαι αλλά διεκδικώ. Επί ίσοις όροις.
4. Αγχώνομαι και πανικοβάλλομαι για το ΜΕΛΛΟΝ. Αυτό για το οποίο όλοι ξέρουν τόσα πολλά και αποκαλύπτουν τόσα λίγα. Αυτό που είναι αβέβαιο και καταδικασμένο. Αλλά κάπου δεν πείθομαι. Κάπου βλέπω φως στη μαυρίλα που το περιβάλλει ως ιδέα. Και ελπίζω.
5. Απολαμβάνω τη ζωή μου μόνη μου. Και τρομάζω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή, όχι και πολύ μακριά θα πρέπει να επιστρέψω στην πατρική εστία. Όχι ότι δεν θέλω να έρχομαι. Ούτε ότι με ενοχλεί κάτι στο σπίτι μου. Απλά το μόνιμο το φοβάμαι. Ή το έχω απλά ξεσυνηθίσει. Οι διακοπές είναι επαρκές χρονικό διάστημα επαναπατρισμού νομίζω.
Δύσκολο να την ξετυλίξω but it's worth a try.
Από που να ξεκινήσω δεν ξέρω. Θα τα πάρω ανάκατα λοιπόν.
1. Ζω τη γλυκύτητα της ρουτίνας, της συνήθειας, της καθημερινότητας. Όχι τώρα. Γενικά στην ζωή μου όπως ήταν πριν το καλοκαίρι. Και συνειδητοποιώ πως αυτό που θα 'βρίσκα κακό και ίσως και καμιά φορά κατακριτέο στη νιότη μου είναι τώρα αυτό που με γεμίζει και το ζητάω και μου λείπει, το λεπτό που θα το χάσω. Συνειδητοποιώ, επίσης, πως τα 20 απ' τα 21 είναι μιιιλια μακριά. Και πως πολλά πράγματα αλλάζουν εν μία νυκτί και χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις. Αλλάζεις εσύ. Ή ίσως και να άλλαζες τόσο καιρό μέρα με τη μέρα και ξαφνικά να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη που δεν ήξερες πως υπήρχε εκεί.
2. Ενηλικιώνομαι. Τυπικά συνέβη καιρό πριν. Ίσως και συναισθηματικά. Πρακτικά όμως πρώτη φορά στη ζωή μου νοιώθω μέρος του ενήλικου κόσμου. Και παρατηρώ πως έτσι αρχίζει και ο ενήλικος κόσμος να μου φέρεται. Το απολαμβάνω αυτό αλλά με προβληματίζουν λίγο οι ευθύνες που θα 'ρθουν. Νιώθω πως είμαι κοντά στο να πάρω εξ΄ολοκλήρου τη ζωή μου στα χέρια μου αλλά δεν έχω βρει ακόμη τη μαγική διέξοδο. Ίσως δεν είναι ώρα ακόμα.
3. Ερωτεύομαι. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Ίσως και πρώτη φορά. Και αγαπάω με την ψυχή μου. Και μοιάζουν όλα να μπαίνουν σε μια σειρά. Σ' αυτήν που θα ΄πρεπε να είναι. Και νομίζω πως σιγά σιγά αποβάλλω το άγχος του αποχωρισμού. Δεν εξαρτώμαι αλλά διεκδικώ. Επί ίσοις όροις.
4. Αγχώνομαι και πανικοβάλλομαι για το ΜΕΛΛΟΝ. Αυτό για το οποίο όλοι ξέρουν τόσα πολλά και αποκαλύπτουν τόσα λίγα. Αυτό που είναι αβέβαιο και καταδικασμένο. Αλλά κάπου δεν πείθομαι. Κάπου βλέπω φως στη μαυρίλα που το περιβάλλει ως ιδέα. Και ελπίζω.
5. Απολαμβάνω τη ζωή μου μόνη μου. Και τρομάζω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή, όχι και πολύ μακριά θα πρέπει να επιστρέψω στην πατρική εστία. Όχι ότι δεν θέλω να έρχομαι. Ούτε ότι με ενοχλεί κάτι στο σπίτι μου. Απλά το μόνιμο το φοβάμαι. Ή το έχω απλά ξεσυνηθίσει. Οι διακοπές είναι επαρκές χρονικό διάστημα επαναπατρισμού νομίζω.
