Γιατί σταμάτησα να γράφω;
Ερώτηση βαθύτερη από ότι μοιάζει. Έχω φτάσει σε σημείο να ρωτώ τον εαυτό μου και να μην είμαι σε θέση να απαντήσω για τίποτα. Δεν ξέρω πια τίποτα. Τίποτα για μένα, τίποτα και για το τι συμβαίνει γύρω μου. Και να που εγώ που βάσιζα την αυτοεκτίμηση μου στη γνώση ( όχι στην παντογνωσία, μην μπερδεύεστε) κατέληξα να μην ξέρω τίποτα. Να μην είμαι τίποτα.
Και σταμάτησα να γράφω. Γιατί, τι να γράψω όταν δεν υπάρχει τίποτα που σκέφτομαι; Τίποτα να με κινητοποιήσει και να μου δώσει μια ώθηση να σκεφτώ. Το ελάχιστο έστω.
Κάποτε συνήθιζα να κάνω περιπάτους και να παρατηρώ το τοπίο. Με έβαζε σε σκέψεις για τα πάντα σχεδόν. Τώρα πλέον δεν το κάνω. Δεν έχω χρόνο λέω, αλλά είναι ψέμα. Γιατί δεν κάνω και τίποτε άλλο. Αναλώνομαι σε συνήθειες πεζές και χωρίς νόημα που δεν μου προσφέρουν τίποτα και αμελώ όλες μου σχεδόν τις υποχρεώσεις, προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό μου.
Και εκεί που η διέξοδός μου από όλα αυτά ήταν το γράψιμο, έχω πλέον σταματήσει να γράφω.
Γιατί σταμάτησα να γράφω;
Ερώτηση βαθύτερη από ότι μοιάζει. Έχω φτάσει σε σημείο να ρωτώ τον εαυτό μου και να μην είμαι σε θέση να απαντήσω για τίποτα. Δεν ξέρω πια τίποτα. Τίποτα για μένα, τίποτα και για το τι συμβαίνει γύρω μου. Και να που εγώ που βάσιζα την αυτοεκτίμηση μου στη γνώση ( όχι στην παντογνωσία, μην μπερδεύεστε) κατέληξα να μην ξέρω τίποτα. Να μην είμαι τίποτα.
Και σταμάτησα να γράφω. Γιατί, τι να γράψω όταν δεν υπάρχει τίποτα που σκέφτομαι; Τίποτα να με κινητοποιήσει και να μου δώσει μια ώθηση να σκεφτώ. Το ελάχιστο έστω.
Κάποτε συνήθιζα να κάνω περιπάτους και να παρατηρώ το τοπίο. Με έβαζε σε σκέψεις για τα πάντα σχεδόν. Τώρα πλέον δεν το κάνω. Δεν έχω χρόνο λέω, αλλά είναι ψέμα. Γιατί δεν κάνω και τίποτε άλλο. Αναλώνομαι σε συνήθειες πεζές και χωρίς νόημα που δεν μου προσφέρουν τίποτα και αμελώ όλες μου σχεδόν τις υποχρεώσεις, προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό μου.
Και εκεί που η διέξοδός μου από όλα αυτά ήταν το γράψιμο, έχω πλέον σταματήσει να γράφω.
Γιατί σταμάτησα να γράφω;
