Αρχικά δεν βγήκα στους δρόμους γιατί ήταν και άλλοι εκεί.
Εκείνοι που βράζει το αίμα τους, ορθώς θα μου πείτε, αλλά βράζει για αίμα. Και για εκδίκηση και για φόνο και για πόνο. Εκείνοι που τον πόνο τον βλέπουν σαν παιχνίδι. Και που δε λογαριάζουν, το παιδάκι στη γωνία που τρόμαξε απ' τη φωτιά και τον κύριο με το ηλεκτρικό αμαξίδιo που κατάφερε άρον άρον και ευτυχώς να ανέβει σε μία από τις λίγες ράμπες και να χωθεί στην είσοδο μιας πολυκατοικίας για να βρει καταφύγιο όρθιος με την πλάτη στον τοίχο να τον στηρίζει. Και δεν λογαριάζουν και τους ανθρώπους που τρέχοντας προσπαθούν να μαζέψουν ότι μπορούν από τα καταστήματά τους για να μην γίνει η ιδιοκτησία τους παρανάλωμα και μετά να κρυφτούν κι αυτοί μέσα να γλιτώσουν απ τη φωτιά. Και δεν λογαριάζουν και πολλά άλλα σημαντικά. Αλλά δε λογαριάζουν και το πιο ασήμαντο; εμένα που χάνω την πίστη μου στο δρόμο.
Επιπλέον δε βγήκα στους δρόμους γιατί ενώ πιστεύω ειλικρινά στην μαζική κινητοποίηση και στους σκοπούς τους οποίους αυτή εξυπηρετεί και πιστεύω, επίσης, ακράδαντα στο δικαίωμα έκφρασης της αγανάκτησης για το φόνο ενός παιδιού, κάτι στο οποίο δεν θα ήθελα ποτέ να συμμετέχω είναι ο παραλογισμός ενός άλλου παιδιού. Ενός παιδιού που είναι κάπως μεγάλο για να νομίζει ότι του ανήκει ο κόσμος. Και που νομίζει ότι έχει τη δύναμη να παίζει με τις μαριονέτες του, έστω από εκεί που είναι.
Γιατί ο κόσμος δεν βγήκε στο δρόμο για το εν λόγω παιδί. Παρόλα αυτά όμως αυτή η εικόνα έχει δοθεί. Και γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο δεν ήμουν εγώ εκεί.
Γιατί το δικαίωμα στην μόρφωση και την εκπαίδευση είναι αναφαίρετο. Από τη στιγμή, όμως, που αποφασίζεις να πάρεις στο χέρι σου με τόση ευκολία ένα όπλο και να βγεις στους δρόμους να τρομοκρατήσεις κόσμο που δεν έφταιξε σε τίποτα, κόσμο που δεν έχεις ποτέ ξαναδεί και δεν γνωρίζεις είσαι τρομοκράτης. Και ως τέτοιος σου αναλογούν περιορισμοί. Περιορισμοί που ο ίδιος έφερες στον εαυτό σου και που θα πρέπει να υποστείς αναλόγως και όσον αφορά τα δικαιώματά σου.
Και το να απαιτείς να σταθεί στο πλάι σου όλος ο κόσμος που δεν νοιάστηκες ποτέ αν θα τρομοκρατήσεις και του οποίου την ψυχή αν, "κατά λάθος", θα σημαδέψεις παντοτινά για να μπορείς εσύ να έχεις το ίδιο δικαίωμα στις σπουδές με κάποιον που δεν αποφάσισε να βγει στο δρόμο με το όπλο στο χέρι είναι τουλάχιστον παραλογισμός.
Πρώτη φορά ευτυχώς βρέθηκα για λίγο απ΄την άλλη πλευρά. Από εκείνη που κύρια ανησυχία σου δεν είναι αν τα ΜΑΤ θα σε περάσουν για ταραχοποιό στοιχείο και όχι για απλό διαδηλωτή, ή αν θα κάτσουν καν να το σκεφτούν πριν σε πάρουν στο κατόπι. Πρώτη φορά είχα χρόνο να κοιτάξω το θέαμα απ΄έξω. Και, η αλήθεια είναι, μου πήρε λίγη ώρα να υπερνικήσω την τάση να τρέξω και να συνειδητοποιήσω πως δεν έχω λόγο να το κάνω. Και μετά απλά χάζευα. Χάζευα τον κόσμο που χάζευε κι έβγαζε φωτογραφίες και πιο μπροστά τα πυροσβεστικά και πιο μπροστά οι φωτιές μπροστά ακριβώς από τα μαγαζιά και πιο μπροστά τα ΜΑΤ και πιο μπροστά, ακόμα, εκείνοι που τις έβαλαν.
Εκείνοι που βράζει το αίμα τους, ορθώς θα μου πείτε, αλλά βράζει για αίμα. Και για εκδίκηση και για φόνο και για πόνο. Εκείνοι που τον πόνο τον βλέπουν σαν παιχνίδι. Και που δε λογαριάζουν, το παιδάκι στη γωνία που τρόμαξε απ' τη φωτιά και τον κύριο με το ηλεκτρικό αμαξίδιo που κατάφερε άρον άρον και ευτυχώς να ανέβει σε μία από τις λίγες ράμπες και να χωθεί στην είσοδο μιας πολυκατοικίας για να βρει καταφύγιο όρθιος με την πλάτη στον τοίχο να τον στηρίζει. Και δεν λογαριάζουν και τους ανθρώπους που τρέχοντας προσπαθούν να μαζέψουν ότι μπορούν από τα καταστήματά τους για να μην γίνει η ιδιοκτησία τους παρανάλωμα και μετά να κρυφτούν κι αυτοί μέσα να γλιτώσουν απ τη φωτιά. Και δεν λογαριάζουν και πολλά άλλα σημαντικά. Αλλά δε λογαριάζουν και το πιο ασήμαντο; εμένα που χάνω την πίστη μου στο δρόμο.
Επιπλέον δε βγήκα στους δρόμους γιατί ενώ πιστεύω ειλικρινά στην μαζική κινητοποίηση και στους σκοπούς τους οποίους αυτή εξυπηρετεί και πιστεύω, επίσης, ακράδαντα στο δικαίωμα έκφρασης της αγανάκτησης για το φόνο ενός παιδιού, κάτι στο οποίο δεν θα ήθελα ποτέ να συμμετέχω είναι ο παραλογισμός ενός άλλου παιδιού. Ενός παιδιού που είναι κάπως μεγάλο για να νομίζει ότι του ανήκει ο κόσμος. Και που νομίζει ότι έχει τη δύναμη να παίζει με τις μαριονέτες του, έστω από εκεί που είναι.
Γιατί ο κόσμος δεν βγήκε στο δρόμο για το εν λόγω παιδί. Παρόλα αυτά όμως αυτή η εικόνα έχει δοθεί. Και γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο δεν ήμουν εγώ εκεί.
Γιατί το δικαίωμα στην μόρφωση και την εκπαίδευση είναι αναφαίρετο. Από τη στιγμή, όμως, που αποφασίζεις να πάρεις στο χέρι σου με τόση ευκολία ένα όπλο και να βγεις στους δρόμους να τρομοκρατήσεις κόσμο που δεν έφταιξε σε τίποτα, κόσμο που δεν έχεις ποτέ ξαναδεί και δεν γνωρίζεις είσαι τρομοκράτης. Και ως τέτοιος σου αναλογούν περιορισμοί. Περιορισμοί που ο ίδιος έφερες στον εαυτό σου και που θα πρέπει να υποστείς αναλόγως και όσον αφορά τα δικαιώματά σου.
Και το να απαιτείς να σταθεί στο πλάι σου όλος ο κόσμος που δεν νοιάστηκες ποτέ αν θα τρομοκρατήσεις και του οποίου την ψυχή αν, "κατά λάθος", θα σημαδέψεις παντοτινά για να μπορείς εσύ να έχεις το ίδιο δικαίωμα στις σπουδές με κάποιον που δεν αποφάσισε να βγει στο δρόμο με το όπλο στο χέρι είναι τουλάχιστον παραλογισμός.
Πρώτη φορά ευτυχώς βρέθηκα για λίγο απ΄την άλλη πλευρά. Από εκείνη που κύρια ανησυχία σου δεν είναι αν τα ΜΑΤ θα σε περάσουν για ταραχοποιό στοιχείο και όχι για απλό διαδηλωτή, ή αν θα κάτσουν καν να το σκεφτούν πριν σε πάρουν στο κατόπι. Πρώτη φορά είχα χρόνο να κοιτάξω το θέαμα απ΄έξω. Και, η αλήθεια είναι, μου πήρε λίγη ώρα να υπερνικήσω την τάση να τρέξω και να συνειδητοποιήσω πως δεν έχω λόγο να το κάνω. Και μετά απλά χάζευα. Χάζευα τον κόσμο που χάζευε κι έβγαζε φωτογραφίες και πιο μπροστά τα πυροσβεστικά και πιο μπροστά οι φωτιές μπροστά ακριβώς από τα μαγαζιά και πιο μπροστά τα ΜΑΤ και πιο μπροστά, ακόμα, εκείνοι που τις έβαλαν.
