Σκατά.

Σήμερα η μέρα ήταν σκατά. Και παρόλο που είχα να κάνω ένα σωρό πράγματα που πρέπει μάλιστα να γίνουν άμεσα, δεν έκανα τίποτα. Τίποτα απολύτως. Και το ήξερα απ' το πρωί πως θα πάει έτσι σήμερα. Και κατά τη διάρκεια της μέρας το συνειδητοποιούσα σταδιακά πως περνούσε ο χρόνος έτσι χωρίς να τον εκμεταλλεύομαι κι απογοητευόμουν. Κι όσο περισσότερο απογοητευόμουν τόσο τον άφηνα να περνάει. Story of my life δηλαδή αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Πήρα, λοιπόν, ένα κομματάκι χαρτί όσο "παρακολουθούσα" ένα μάθημα που δεν ήθελα να παρακολουθήσω κι άρχισα να γράφω ΣΚΑΤΑ. Με κεφαλαία και με μικρά γράμματα, ξανά και ξανά το ένα δίπλα στο άλλο με σκοπό να γεμίσω το χαρτί. Δεν το γέμισα τελικά. Σταμάτησα κάπου στη μέση. Κάτι πρέπει να μου τράβηξε την προσοχή, αλλά αυτό που παρατήρησα ήταν πως δεν είχα πλέον την ανάγκη να το γράψω. Ίσως το έβγαλα από μέσα μου και μου πέρασε. Ίσως συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι πως αποφάσισα πως η μέρα ήταν τελικά στο χέρι μου. Πως είναι ακόμα στο χέρι μου βασικά, γιατί δεν έχει ακόμα τελειώσει. Και η αλήθεια είναι πως τη στιγμή που το είπα στον εαυτό μου, έπαψα να νιώθω τόσο κουρασμένη όσο πριν.

Ώρα να στρωθώ στη δουλειά, λοιπόν, και να πάρω τα πάνω μου.

Someone to save the day (the month, the year) !

Τελευταία οι μέρες περνάνε κάπως γρήγορα και χωρίς πολύ πολύ να τις καταλαβαίνω. Κι ενώ λέω και ξαναλέω πως θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα να ησυχάσω λίγο, ταυτόχρονα έχω την αίσθηση πως θα έρθουν πριν καν το καταλάβω και μετά θα έρθει και το Πάσχα, και μετά το καλοκαίρι, και μετά και μετά... Και όσο ασυναίσθητα τρέχει ο λογισμός μου προς το μέλλον τόσο νιώθω τον κόμπο στο στομάχι μου να σφίγγεται περισσότερο. Γιατί ο χρόνος έχει το μέλλον του κανονισμένο και τρέχει προς αυτό ανέμελα και με βιάση. Εγώ όμως; Εμένα ποιος θα μου πει τι να κάνω με το μέλλον που έρχεται; Πότε θα προλάβω να κάνω όλα όσα πρέπει να γίνουν; Και όταν αυτά τελειώσουν; Τότε τι;

Αχχχχ... Να το πάλι. Ασφυκτιώ!

Θα καταφέρω να κάνω όσα πρέπει; Κι αν τα καταφέρω τελικά θα είναι αυτό που θέλω να κάνω;
Δεν ξέρω ποιόν φοβάμαι περισσότερο να απογοητεύσω, τους άλλους ή τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω αν απλά γίνομαι δραματική. Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι στο μυαλό όλων των φίλων μου και άλλων στην ηλικία μου. Αυτό που ξέρω είναι πως πρέπει να σταματήσω να πανικοβάλλομαι και δεν ξέρω πως...

Ουφφ... Τουλάχιστον υπάρχει η μουσική.