Ego...

Ελπίζω για μένα πια. Μόνο για μένα. Κλείνω τα μάτια στην καταστροφή γύρω μου. Και τ' αφτιά, να μη μ' αποπλανήσουν οι σειρήνες. Την αλήθεια τους αφήνω για το ψέμα μου. Το 3έρω, δε θα το 'καναν για μένα. Δε θα το 'καναν σε μένα. Μα αν είναι να είμαι δυνατή θα είμαι πρώτα για μένα. Η ηχώ τους τρυπώνει στο μυαλό μου. Εκεί που υπάρχουν χαραμάδες. Εκεί που εγώ τις άφησα να υπάρχουν. Ίσως θέλω ν' ακούσω τελικά. Αλλά η αδράνεια με καταπίνει. Το Εγώ μου με καταπίνει. Δεν α3ίζω περισσότερο. Δεν θέλω ν' α3ίζω περισσότερο. Αλλά για ν΄ακολουθήσεις τη μάζα θέλει δύναμη. Για να βγεις στο δρόμο θέλει δύναμη. Κι εγώ δεν έχω. Μένω πίσω. Στις μεγάλες στιγμές, λένε , στα μεγάλα διλήμματα. Εκεί φαίνεται η ουσία του ανθρώπου. Εγώ  τη δική μου τη βύθισα. Διάλε3α εμένα. Διάλε3α το δικό μου αβέβαιο μέλλον πάνω απ' το δικό μας αβέβαιο μέλλον. Για το καλό μου.
Και πώς, αμέσως, όλες οι φορές που είπα "εμείς" και που είπα "μπορούμε" και " θα νικήσουμε" θόλωσαν κι έγιναν σκιές. Μα δε χάθηκαν. Είναι εκεί για να μου θυμίζουν το "εγώ" μου, το "μπορώ" μου και το "ελπίζω" μου.