Ξανά

Σύννεφα.
Καθαρή και στέρεη ατμόσφαιρα.
Κι η θάλασσα.
Άνοι3η στο άγγιγμά σου..
Φως πίσω από τα σύννεφα.
Κι η θάλασσα καθρέφτης.
               Της ψυχής μου.
Καθαρή. Μα και άδεια.
Άνοι3η. Μα και άδεια.

Να ζητώ τη γαλήνη,
        μα η σελήνη να μ' απογοητεύει.
Είναι λίγη πια.
        Κενή.
Το φως της θαμπό πίσω από τα 3εφτισμένα σύννεφα.
      Και λίγο.
Ανίκανο να φωτίσει τις στιγμές.
  Αυτές που πέρασαν κι αυτές που θα 'ρθουν.

Το τώρα μόνο μισοφαίνεται.
    Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει σκοτάδι.
    Μονάχα το χάδι.
             Το δικό σου.
    Το δικό σου και της θάλασσας. 

Πράγματα Που Με Αφήνουν Να Ελπίζω (Vol.3)

Κάποτε   σαν   να   φτάνει      ,      Μπ. Μπρεχτ

Κάποτε, σαν θα φτάσει ένας καιρός
  με στοχαστών τρανών ιδέες θα νοούμε.
Τον εναρμόνιο του φωτός χορό
  στους πίνακες των μαιτρ θα μετελούμε.

Με αστείων αστεία θα φαιδρυνόμαστ' όλοι.
Με το αθώο φλερτ, το δίχως δόλο
  στων γυναικών θα πνέουμε το περβόλι.
Και θα διδά3ουμε τον κόσμον όλο.

~Διχασμός~

Χαμόγελα που σβήνουν σαν κεριά,
                      και σου 3εσκίζουν την ψυχή.
Και χέρια που σε παίρνουν αγκαλιά,
                      για ν' απαλύνουν την πληγή.
Μάτια που στο σκοτάδι σε τραβούν,
                      σε φυλακίζουν.
Λέ3εις που σαν ανάσα αντηχούν,
                       και το φως τους σου χαρίζουν.         

Στο φως και στο σκοτάδι,
Κι όλα για ένα χάδι...
                        

Θυμώνω..

Βγαίνεις έ3ω. Κυριακή μεσημέρι. Ο καιρός καλός. Αρχίζει σιγά σιγά κι έρχεται η άνοι3η.. Οικογένειες κάνουν τη βόλτα τους, παρέες απολαμβάνουν τον καφέ τους. Στον ήλιο..
Λίγα βήματα παρακάτω, σ' ένα κάθετο στενό, μερικοί εύσωμοι και γυμνασμένοι τύποι συζητούν χαμηλόφωνα και κοιτάζουν συνωμοτικά τριγύρω. Ένας πλανόδιος πωλητής περνάει. Τον κοιτάζουν απειλητικά. Κάποιος κάτι του φωνάζει. Εκείνος δεν ανταποκρίνεται και συνεχίζει το δρόμο του. Στη σκιά.. 

Και μετά είμαστε εμείς. Όλοι εμείς που παρακολουθώντας σκηνές που θυμίζουν σενάριο αμερικάνικης ταινίας παγώνουμε ή εφησυχαζόμαστε πως πρόκειται όντως για σενάριο και συνεχίζουμε το δρόμο μας. Γιατί είναι πιο πιθανό να γυρίζεται κάποια ταινία στο σημείο παρά να είναι πραγματική η σκηνή.  Και γιατί απλά δεν είναι δυνατόν να αντικρίσαμε όλο αυτό το μίσος στα μάτια μερικών παιδιών που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ακόμη και μαθητές λυκείου. Ένα μίσος παράλογο, όπως είναι το μίσος κατά βάση, αλλά και διαστροφικό. Με την τάση να εκτονωθεί. Κι ακόρεστο.

 Και είναι θλίψη αυτό κυρίως που με πιάνει με γεγονότα σαν κι αυτά. Θλίψη για το μίσος και για τον παραλογισμό. Αλλά είναι και κάτι άλλο, πιο δυνατό. Τρόμος. Κι αυτό για τις πρά3εις στις οποίες μπορεί να οδηγήσει αυτός ο παραλογισμός. Για την κλίμακά τους αλλά πιο πολύ για την αναντιστρεψιμότητά τους και για το αν υπάρχει κάποιος που να μπορεί πραγματικά να τις αποτρέψει άμεσα.

~Sunny Day~

Ξεκίνα να ζεις το φιλμ της ζωής σου
Γράφοντας όνειρα μ' ότι έχεις μαζί
Ακτίνες ανάβουν με χρώμα κερί
Κι αν θες να 3εχάσεις στο φως τους αφήσου..

Κοιτώντας λο3ά στο σπασμένο καθρέφτη
Φτιά3ε το παζλ που στο φως σ' οδηγεί
Έ3ω απ' τις γρίλιες να τρέ3εις μπορεί
Το σπασμένο σου είδωλο απόδει3ε ψεύτη..

Κομμάτι-κομμάτι, κλωστή την κλωστή
Υφαίνοντας κάτι που μοιάζει ζωή..

Δέσμια των παθών μου, λοιπόν..

Να σωπαίνω εκεί που θα 'πρεπε να φωνά3ω..
Να χαμογελάω συγκαταβατικά καθώς τα μάτια μου θολώνουν..
Να μην μπορώ να σε κοιτά3ω στα μάτια και, γι'ακόμα μια φορά να σου πω πως σ'αγαπώ. Χωρίς εσύ να με πιστεύεις..
Και να μη μπορώ να 3εκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω σου, πίσω από τα σκούρα μου γυαλιά..
Και να χαμογελάω χωρίς λόγο..
Κι όταν είμαι μαζί σου να χάνομαι..
Κι όταν δεν είμαι να μου λείπεις..
Και να ζαλίζομαι όταν χαμογελάς..
Και να με κάνεις ευτυχισμένη με κάθε σου βλέμμα..

Και να μην μπορώ να το φωνά3ω..

~Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη.. ~

Θα 'ρθουν καλύτερες μέρες..

-

Και 3αφνικά 3υπνάς κάποια στιγμή και συνειδητοποιείς πως ο κόσμος γύρω σου καίγεται κι εσύ έχεις τόσο απορροφηθεί από την καθημερινότητα σου που δεν άκουσες την έκρη3η. Ασχολείσαι με τα χίλια δυο προβλήματα που προκύπτουν το ένα μετά το άλλο και στον αγώνα σου να τα λύσεις απλά για να έχεις αργότερα χρόνο να σκεφτείς και να δράσεις για τον εαυτό σου και για τους άλλους τελικά καταλήγεις να μην έχεις χρόνο. Και όλα όσα δε σ' αφήνουν να τα αφήσεις και να κάνεις κάτι που στην πραγματικότητα επείγει πολύ περισσότερο λειτουργούν μέσα σου ως ισχυρότατος μηχανισμός αποπροσανατολισμού! Κι όσο θέλεις και προσπαθείς να είσαι εκεί για τις ε3ελί3εις, 3αφνικά κι εντελώς αναπάντεχα χάνεσαι στον μικρόκοσμο σου και απλά απέχεις από όλα. Όλα όσα σε αφορούν και θα πρεπε να σε ενδιαφέρουν. Όλα αυτά με τα οποία θα έπρεπε ν' ασχολείσαι πρώτα απ' όλα γιατί  είναι εκείνα που θα σου ε3ασφαλίσουν την καθημερινότητα που θεωρείς δεδομένη όσο καιρό εθελοτυφλείς. Κι όσο οι ε3ελί3εις της δικής σου ζωής τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σε προσπερνούν προσπαθείς να μπείς στο ρυθμό τους αλλά μάταια. Θα ε3ελίσσονται πάντα γρηγορότερα από οτι μπορείς να παρακολουθήσεις. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις τελικά είναι να τις καθορίσεις, έστω στο μικρό ποσοστό που έχεις τη δυνατότητα 3επερνώντας την εμμονική σου προσκόλληση στα μικρά της καθημερινότητάς σου. Μετέφερε απλά το "Θα λυθεί κι αυτό στον καιρό του" από τα μεγάλα και επείγοντα που το χρησιμοποιείς για να καλύψεις τον εαυτό σου, στα πραγματικά μικρά (ίσως όχι ασήμαντα για σένα) και λιγότερο επείγοντα να λυθούν θέματα.

 Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται τρομακτικά, υπερβολικά ή βεβιασμένα, δεν 3έρω, κρύβουν όμως την αλήθεια πίσω από τις λέ3εις που όλοι φοβόμαστε να δούμε.

 Ίσως και να 'χουν δίκιο..