Θυμώνω..

Βγαίνεις έ3ω. Κυριακή μεσημέρι. Ο καιρός καλός. Αρχίζει σιγά σιγά κι έρχεται η άνοι3η.. Οικογένειες κάνουν τη βόλτα τους, παρέες απολαμβάνουν τον καφέ τους. Στον ήλιο..
Λίγα βήματα παρακάτω, σ' ένα κάθετο στενό, μερικοί εύσωμοι και γυμνασμένοι τύποι συζητούν χαμηλόφωνα και κοιτάζουν συνωμοτικά τριγύρω. Ένας πλανόδιος πωλητής περνάει. Τον κοιτάζουν απειλητικά. Κάποιος κάτι του φωνάζει. Εκείνος δεν ανταποκρίνεται και συνεχίζει το δρόμο του. Στη σκιά.. 

Και μετά είμαστε εμείς. Όλοι εμείς που παρακολουθώντας σκηνές που θυμίζουν σενάριο αμερικάνικης ταινίας παγώνουμε ή εφησυχαζόμαστε πως πρόκειται όντως για σενάριο και συνεχίζουμε το δρόμο μας. Γιατί είναι πιο πιθανό να γυρίζεται κάποια ταινία στο σημείο παρά να είναι πραγματική η σκηνή.  Και γιατί απλά δεν είναι δυνατόν να αντικρίσαμε όλο αυτό το μίσος στα μάτια μερικών παιδιών που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ακόμη και μαθητές λυκείου. Ένα μίσος παράλογο, όπως είναι το μίσος κατά βάση, αλλά και διαστροφικό. Με την τάση να εκτονωθεί. Κι ακόρεστο.

 Και είναι θλίψη αυτό κυρίως που με πιάνει με γεγονότα σαν κι αυτά. Θλίψη για το μίσος και για τον παραλογισμό. Αλλά είναι και κάτι άλλο, πιο δυνατό. Τρόμος. Κι αυτό για τις πρά3εις στις οποίες μπορεί να οδηγήσει αυτός ο παραλογισμός. Για την κλίμακά τους αλλά πιο πολύ για την αναντιστρεψιμότητά τους και για το αν υπάρχει κάποιος που να μπορεί πραγματικά να τις αποτρέψει άμεσα.