Σκατά.

Σήμερα η μέρα ήταν σκατά. Και παρόλο που είχα να κάνω ένα σωρό πράγματα που πρέπει μάλιστα να γίνουν άμεσα, δεν έκανα τίποτα. Τίποτα απολύτως. Και το ήξερα απ' το πρωί πως θα πάει έτσι σήμερα. Και κατά τη διάρκεια της μέρας το συνειδητοποιούσα σταδιακά πως περνούσε ο χρόνος έτσι χωρίς να τον εκμεταλλεύομαι κι απογοητευόμουν. Κι όσο περισσότερο απογοητευόμουν τόσο τον άφηνα να περνάει. Story of my life δηλαδή αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Πήρα, λοιπόν, ένα κομματάκι χαρτί όσο "παρακολουθούσα" ένα μάθημα που δεν ήθελα να παρακολουθήσω κι άρχισα να γράφω ΣΚΑΤΑ. Με κεφαλαία και με μικρά γράμματα, ξανά και ξανά το ένα δίπλα στο άλλο με σκοπό να γεμίσω το χαρτί. Δεν το γέμισα τελικά. Σταμάτησα κάπου στη μέση. Κάτι πρέπει να μου τράβηξε την προσοχή, αλλά αυτό που παρατήρησα ήταν πως δεν είχα πλέον την ανάγκη να το γράψω. Ίσως το έβγαλα από μέσα μου και μου πέρασε. Ίσως συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι πως αποφάσισα πως η μέρα ήταν τελικά στο χέρι μου. Πως είναι ακόμα στο χέρι μου βασικά, γιατί δεν έχει ακόμα τελειώσει. Και η αλήθεια είναι πως τη στιγμή που το είπα στον εαυτό μου, έπαψα να νιώθω τόσο κουρασμένη όσο πριν.

Ώρα να στρωθώ στη δουλειά, λοιπόν, και να πάρω τα πάνω μου.

Someone to save the day (the month, the year) !

Τελευταία οι μέρες περνάνε κάπως γρήγορα και χωρίς πολύ πολύ να τις καταλαβαίνω. Κι ενώ λέω και ξαναλέω πως θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα να ησυχάσω λίγο, ταυτόχρονα έχω την αίσθηση πως θα έρθουν πριν καν το καταλάβω και μετά θα έρθει και το Πάσχα, και μετά το καλοκαίρι, και μετά και μετά... Και όσο ασυναίσθητα τρέχει ο λογισμός μου προς το μέλλον τόσο νιώθω τον κόμπο στο στομάχι μου να σφίγγεται περισσότερο. Γιατί ο χρόνος έχει το μέλλον του κανονισμένο και τρέχει προς αυτό ανέμελα και με βιάση. Εγώ όμως; Εμένα ποιος θα μου πει τι να κάνω με το μέλλον που έρχεται; Πότε θα προλάβω να κάνω όλα όσα πρέπει να γίνουν; Και όταν αυτά τελειώσουν; Τότε τι;

Αχχχχ... Να το πάλι. Ασφυκτιώ!

Θα καταφέρω να κάνω όσα πρέπει; Κι αν τα καταφέρω τελικά θα είναι αυτό που θέλω να κάνω;
Δεν ξέρω ποιόν φοβάμαι περισσότερο να απογοητεύσω, τους άλλους ή τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω αν απλά γίνομαι δραματική. Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι στο μυαλό όλων των φίλων μου και άλλων στην ηλικία μου. Αυτό που ξέρω είναι πως πρέπει να σταματήσω να πανικοβάλλομαι και δεν ξέρω πως...

Ουφφ... Τουλάχιστον υπάρχει η μουσική.

I need a new page, and i need it blank.

Δε μ' αρέσω συχνά. Αλλά όταν μ' αρέσω, είμαι και γαμώ τα παιδιά.
Και πολύ θα ήθελα να πω κάτι για όταν μ΄αρέσω. Πολύ θα 'θελα να μ' αρέσω και τώρα.

Άκουσα εχθές, τυχαία,  μετά από πολύ καιρό αυτό το τραγούδι και μου θύμισε όλα όσα έχω χάσει από μένα. Όλα τα στοιχεία του εαυτού μου που μου λείπουν.
Μου θύμισε πόσο μίζερη και χωρίς φαντασία έχω γίνει.
Μου θύμισε πόσο δεν είμαι πια παιδί και πόσο πιο χαρούμενη ήμουν ακόμα κι όταν άκουγα Πασχαλίδη.
Χαρούμενη και ξέγνοιαστη ήμουν. Και, δυστυχώς, δεν είμαι πια.

Εμπνεύσεις περασμένης εποχής

Με χείλη σφραγιστά
και μάτια δακρυσμένα
Ό,τι έκανα για σένα
να χάνεται στο φως.

Τα λόγια κι οι ελπίδες
ψηφίδες της σιωπής
Ο πάγος στην ανάσα
οι στάλες της βροχής.

Ήταν γραφτό μου είπες
στο τέλος να χαθείς
Το θέλαμε κι οι δύο
το τελευταίο αντίο.


Κλαπ κλαπ κλαπ... xD

Χάνω τον εαυτό μου, βρίσκω το θεό μου

Ποτέ άλλοτε δεν αισθάνθηκα ξανά τόσο επιτακτική την ανάγκη να βρω μέσα μου μια δύναμη να με κινεί. Και τώρα που ψάχνω χωρίς αποτέλεσμα είμαι έτοιμη να στρέψω αυτή μου την αναζήτηση και σε άλλα, έξωθεν, μονοπάτια. Τη γαλήνη που συνάντησα σε προαύλια ναών και μοναστηριών δεν τη συνάντησα αλλού. Μήτε σε τόπο, μήτε σε άνθρωπο. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν η ηρεμία αυτή απορρέει, με κάποιον τρόπο, από πνευματικότητα του χώρου ή από τη μυστικιστική διάθεση που προκαλεί. Ίσως, βέβαια, προκύπτειαπλάαπό το τοπίο. Δεν είναι λίγο άλλωστε. ένας περιορισμένος χώρος μέσα στη φύση ή κοντά σε κτίρια παλιάόσο και το τοπίο που τα περιάλλει. Αρκούν, νομίζω, να σε βοηθήσουν να συγκεντρώσεις τη σκέψη σου. Και αυτό είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι; να βρεθώ λίγο μακριά απο περισπασμούς και να αφοσιωθώ σε μένα, στο μέσα μου, στο θεό μου.

~Lost at sea~

Δεν είναι ότι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όταν ένα πράγμα δεν είναι τέλειο. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όταν δύο ή πέντε πράγματα δεν είναι τέλεια ή όπως τα θέλω. Όταν, όμως, κάθε τι γύρω μου είναι εκτός ελέγχου και νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτό, τότε ναι. Τότε τα χάνω και χάνομαι. Ή τουλάχιστον θέλω να χαθώ. Θέλω να μην είμαι εγώ. Θέλω κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή μου που πάει προς το χάος. Κι όχι το ωραίο χάος, το ρομαντικό, που δεν σε νοιάζει που πας γιατί δεν έχεις προορισμό, αλλά το χάος εκείνο από το οποίο ξέμαθες γιατί έπρεπε να μάθεις πως να είσαι ενήλικας, γιατί έπρεπε να βάλεις τη ζωή σου σε τάξη. Κανείς, όμως, δεν σου είπε πως το χάος εκείνο, που κρυφά σου έλειπε, θα γυρίσει πίσω για να σε εκδικηθεί όταν εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις. Όταν θα πρέπει, και θα χρειάζεσαι, να είναι όλα σε τάξη.

Και τώρα τί; Τώρα πως γυρνάμε πίσω;

Λάθος. Αυτό είναι το λάθος. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να πάω μπροστά. Αλλά σε ένα μπροστά που θα το ορίζω εγώ.

Ωραία λόγια για μια μικρή επαναστάτρια.

Για να σκεφτούμε, όμως, και λίγο πραγματολογικά, πώς και με ποιά εφόδια θα ορίσω εγώ το μέλλον μου όταν δεν ξέρω καν τι απόχρωση θέλω να του δώσω; Όταν ήξερα πως κάποιος άλλος τα είχε κανονίσει για μένα, κι όσο κι αν ήθελα να το παλέψω, τελικά δεν μπόρεσα; Με τί εφόδια, τώρα, και με ποιά προετοιμασία θα γκρεμίσω την ψευδαίσθηση του έτοιμου στρωμένου δρόμου που υποτίθεται πως έχω μπροστά μου; Και με ποια πυγμή και ψυχραιμία θα αντιμετωπίσω το δύσβατο μονοπάτι; Το μονοπάτι που εγώ μόνη μου επιλέγω συνειδητά να ακολουθήσω ανεξάρτητα από τα όποια εμπόδια θα μου φέρει στο δρόμο μου.

Είναι επιλογή μου, και πρέπει να είναι. Είναι δύσκολη, και πρέπει να είναι. Πρέπει να νιώσω ότι την κέρδισα. Ότι την αξίζω. Αλλά πώς θα την αντιμετωπίσω; Πώς; Πώς γκρεμίζεις μια ζωή που δεν είναι δική σου;