Εμπνεύσεις περασμένης εποχής

Με χείλη σφραγιστά
και μάτια δακρυσμένα
Ό,τι έκανα για σένα
να χάνεται στο φως.

Τα λόγια κι οι ελπίδες
ψηφίδες της σιωπής
Ο πάγος στην ανάσα
οι στάλες της βροχής.

Ήταν γραφτό μου είπες
στο τέλος να χαθείς
Το θέλαμε κι οι δύο
το τελευταίο αντίο.


Κλαπ κλαπ κλαπ... xD

Χάνω τον εαυτό μου, βρίσκω το θεό μου

Ποτέ άλλοτε δεν αισθάνθηκα ξανά τόσο επιτακτική την ανάγκη να βρω μέσα μου μια δύναμη να με κινεί. Και τώρα που ψάχνω χωρίς αποτέλεσμα είμαι έτοιμη να στρέψω αυτή μου την αναζήτηση και σε άλλα, έξωθεν, μονοπάτια. Τη γαλήνη που συνάντησα σε προαύλια ναών και μοναστηριών δεν τη συνάντησα αλλού. Μήτε σε τόπο, μήτε σε άνθρωπο. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν η ηρεμία αυτή απορρέει, με κάποιον τρόπο, από πνευματικότητα του χώρου ή από τη μυστικιστική διάθεση που προκαλεί. Ίσως, βέβαια, προκύπτειαπλάαπό το τοπίο. Δεν είναι λίγο άλλωστε. ένας περιορισμένος χώρος μέσα στη φύση ή κοντά σε κτίρια παλιάόσο και το τοπίο που τα περιάλλει. Αρκούν, νομίζω, να σε βοηθήσουν να συγκεντρώσεις τη σκέψη σου. Και αυτό είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι; να βρεθώ λίγο μακριά απο περισπασμούς και να αφοσιωθώ σε μένα, στο μέσα μου, στο θεό μου.

~Lost at sea~

Δεν είναι ότι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όταν ένα πράγμα δεν είναι τέλειο. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όταν δύο ή πέντε πράγματα δεν είναι τέλεια ή όπως τα θέλω. Όταν, όμως, κάθε τι γύρω μου είναι εκτός ελέγχου και νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτό, τότε ναι. Τότε τα χάνω και χάνομαι. Ή τουλάχιστον θέλω να χαθώ. Θέλω να μην είμαι εγώ. Θέλω κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή μου που πάει προς το χάος. Κι όχι το ωραίο χάος, το ρομαντικό, που δεν σε νοιάζει που πας γιατί δεν έχεις προορισμό, αλλά το χάος εκείνο από το οποίο ξέμαθες γιατί έπρεπε να μάθεις πως να είσαι ενήλικας, γιατί έπρεπε να βάλεις τη ζωή σου σε τάξη. Κανείς, όμως, δεν σου είπε πως το χάος εκείνο, που κρυφά σου έλειπε, θα γυρίσει πίσω για να σε εκδικηθεί όταν εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις. Όταν θα πρέπει, και θα χρειάζεσαι, να είναι όλα σε τάξη.

Και τώρα τί; Τώρα πως γυρνάμε πίσω;

Λάθος. Αυτό είναι το λάθος. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να πάω μπροστά. Αλλά σε ένα μπροστά που θα το ορίζω εγώ.

Ωραία λόγια για μια μικρή επαναστάτρια.

Για να σκεφτούμε, όμως, και λίγο πραγματολογικά, πώς και με ποιά εφόδια θα ορίσω εγώ το μέλλον μου όταν δεν ξέρω καν τι απόχρωση θέλω να του δώσω; Όταν ήξερα πως κάποιος άλλος τα είχε κανονίσει για μένα, κι όσο κι αν ήθελα να το παλέψω, τελικά δεν μπόρεσα; Με τί εφόδια, τώρα, και με ποιά προετοιμασία θα γκρεμίσω την ψευδαίσθηση του έτοιμου στρωμένου δρόμου που υποτίθεται πως έχω μπροστά μου; Και με ποια πυγμή και ψυχραιμία θα αντιμετωπίσω το δύσβατο μονοπάτι; Το μονοπάτι που εγώ μόνη μου επιλέγω συνειδητά να ακολουθήσω ανεξάρτητα από τα όποια εμπόδια θα μου φέρει στο δρόμο μου.

Είναι επιλογή μου, και πρέπει να είναι. Είναι δύσκολη, και πρέπει να είναι. Πρέπει να νιώσω ότι την κέρδισα. Ότι την αξίζω. Αλλά πώς θα την αντιμετωπίσω; Πώς; Πώς γκρεμίζεις μια ζωή που δεν είναι δική σου;