Α3ιοσημείωτο..

Α3ιοσημείωτο είναι τόσο το τραγούδι όσο και, κυρίως, το βίντεο. Για να μην 3εχνάμε πως πράγματα που δεν βλέπουμε δεν σημαίνει πως δεν συμβαίνουν κιόλας. Ισώς όχι σε εμάς, ίσως όχι δίπλα μας, αλλά κάπου κοντά.

Άλλο ένα βίντεο που μπορεί να πει πολλά.

Όχι στη βία, με σκοπό ή χωρίς. Όχι στη βία ως αντίδραση και όχι στη βία ως απάντηση. Όχι στη βία, σωματική είτε λεκτική. Όχι σε κανενός είδους βία. Και σ'αυτή που φαίνεται και σ΄αυτή που κρύβεται. Και προ πάντων καμία ανοχή!

* Τα παραπάνω είναι δύο παραδείγμα αφύπνησης που προσωπικά βρίσκω συγκλονιστικά.

Άγγελος Διάττων.

Πετούσε ψηλά για όσο θυμόταν τον εαυτό του. Κοιτούσε πάντα προς τα κάτω. Φρόντιζε τους ανθρώπους και ήταν περήφανος γι' αυτό. Δεν είχε όμως ποτέ του αντικρίσει το φως. Μήτε τον ήλιο μήτε το φεγγάρι. Ποτέ πριν δεν το είχε σκεφτεί, δεν το είχε συνειδητοποιήσει. Κι ας άκουγε συχνά οι άλλοι να μιλούν γι' αυτό. Ώρες εκθείαζαν τις χάρες ενός γεμάτου φεγγαριού ή απολάμβαναν τη ζεστασιά του ήλιου. Τίποτα από αυτά στην ουσία δεν του έλειπε μιας και βρισκόταν πάντα υπό τη σκέπη τους. Ένιωθε την ενέργειά τους και αισθανόταν την παρουσία και τις εναλλαγές τους. Δεν τα είχε όμως ποτέ αντικρίσει κατάματα. Ποτέ πριν δεν το θέλησε μα τώρα το ευχόταν. Χωρίς λόγο. Απλά το ήθελε όσο τίποτε άλλο. Βάλθηκε λοιπόν να βρει τρόπο. Δεν ή3ερε κανέναν σαν κι αυτόν που να το έχει επιχειρήσει. Πιθανότατα γιατί κανείς δεν το είχε σκεφτεί. Η ζωή του ήταν ούτως ή άλλως πλήρης και δεν ένιωθε κάτι να λείπει. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Δεν είχε ακούσει κανέναν να το απαγορεύει, κι όμως ένιωθε πως εκπληρώνοντας την ευχή του θα παρέβαινε κάποιον κανόνα. Κι όμως, ακόμη κι έτσι δεν το ένιωθε λάθος. Ήταν αυτό που ήθελε και τίποτα δεν έμοιαζε πιο σωστό. Αποφάσισε λοιπόν να ρωτήσει μήπως ή3ερε κανείς κάποιον τρόπο, κάτι για να τον βοηθήσει, μα όλοι σε όσους μίλησε τον κοίταζαν με απορία. Ίσως και με ένα αίσθημα τρόμου ή και απέχθειας προς την σκέψη του. Ήταν τόσο παράλογο αυτό που ζητούσε, όμως κανείς δεν ή3ερε γιατί. Και κανείς δεν είχε τη διάθεση να υποστηρί3ει το αντίθετο. Απογοητευμένος από την αρνητική ε3έλι3η της έρευνάς του αποφάσισε να βρει μόνος του τον τρόπο. Το σκεφτόταν για μέρες. Έστυβε το μυαλό του να βρει πως θα μπορούσε να κοιτάα3ει κάτι που ποτέ του δεν είχε 3αναδεί. Που ήξερε ακριβώς που βρισκόταν μα και πάλι δεν το είχε ποτέ αντικρίσει σκόπιμα ή μη. "Απλά θα γυρίσω.", είπε. "Απλά θα γυρίσω και θα το κοιτά3ω."  Το πιο απλό, που έμοιαζε μέχρι πριν ως το πιο αδιανόητο.
Και γύρισε. Στην αρχή αντίκρισε το φεγγάρι. Μαγεύτηκε από την ομορφιά του και δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από πάνω του. Τον συγκλόνιζε κάθε πιθαμή, κάθε γραμμή και κάθε σκιά. Και απορούσε πως τόση ομορφιά μπορούσε να χωρέσει σε κάτι τόσο απλό. Σε κάτι που ήταν πάντα εκεί και ποτέ δεν το έβλεπε. Και ευχόταν να το είχε κάνει νωρίτερα. Βυθισμένος στις σκέψεις του και μαγεμένος από την εικόνα της σελήνης 3εχνούσε να πετά. Τίποτα άλλο δεν ήταν δυνατόν να καταλάβει και τον παραμικρό χώρο στο μυαλό του πέρα από την απίστευτη πληρότητα που του προσέφερε η θέα. Και έπεφτε. Δεν το συνειδητοποιούσε αλλά έπεφτε. Και συνέχιζε να πέφτει μέχρι που το φεγγάρι έδυσε και ο ήλιος εμφανίστηκε στον ουρανό. Κι ήταν γι' αυτόν μια καινούρια έκπλη3η. Οι ακτίνες του ζέσταιναν το πρόσωπο και νέα συναισθήματα εμφανίζονταν από τα βάθη της καρδιάς του. Συναισθήματα πρωτόγνωρα και απόλυτα. Και θαύμασε και τον ήλιο. Και συνέχισε να πέφτει. Για μέρες. Και νύχτες. Και ήταν ευτυχισμένος γιατί μπορούσε να παρακολουθεί τις αγαπημένες του εικόνες 3ανά και 3ανά. Και τίποτα άλλο δεν τον ένοιαζε. Και έπεφτε.

Ψίθυροι στη Βιβλιοθήκη..

Διάδρομοι άδειοι. Όχι από αντικείμενα. Μήτε από ανθρώπους. Διάδρομοι άδειοι από ζωή. Κι από ενέργεια. Ησυχία. Βήματα. Ένα μολύβι πέφτει. Μια σελίδα γυρνά. Ησυχία και πάλι. Μια πόρτα κάπου ανοίγει. Οι ήχοι μιας πόλης που κινείται στο βάθος. Απόκοσμοι. Σαν σε άλλο χρόνο. Σαν σε άλλο τόπο. Και πάλι ησυχία. Και ψίθυροι μες στην ησυχία. Διάχυτοι στον αέρα. Χωρίς πηγή. Χωρίς προορισμό. Πλανιούνται πάνω από κεφάλια σκυφτά και ποτίζουν τους τοίχους. Δεν έχουν σκοπό. Μα έχουν υπόσταση. Και  ιστορία, και δύναμη. Φτιάχτηκαν για να τους προσπερνούν αυτιά κλειστά και μάτια στηλωμένα στο χαρτί. Φορτωμένοι με γνώση μα συνάμα κενοί; ασύνδετοι ήχοι. Άυλοι μα με α3ία και ουσία σταθερή όσο και ο χρόνος. Όσο η ιστορία που έχουν να πουν και κανείς ποτέ δε θα ακούσει.

Ερωτεύομαι..

Τις στιγμές μου και τ'αστέρια.
Το χρώμα τ' ουρανού και τον ήλιο που δύει.
Τους ήχους
και τα χρώματα.
Τις μυρωδιές
και τα τραγούδια.
Το ημίφως
και το φεγγάρι.
Εσένα στο φως
κι εσένα στο σκοτάδι.
Την ανατολή
και το απέραντο γαλάζιο.
Το κύμα
την ήρεμη θάλασσα
και τις σειρήνες που με τραβούν κοντά της.

Τη δροσιά του δειλινού
τις παρέες και τα γέλια.
Τα παιχνίδια στην άμμο
και το χαμόγελό σου στο μυαλό μου.

Για μια πανσέληνο.

Που σε άγγι3ε. Που σε μεταμόρφωσε. Που σου 'δωσε δύναμη ή σου την πήρε. Που φώτισε τις στιγμές σου. Που έδιω3ε τις σκιές σου. Που σ' εμπιστεύτηκε και την εμπιστεύτηκες κι εσύ με τη σειρά σου. Που σου χάρισε το φως που σου 'κρυβε ο ήλιος. Που σε προκάλεσε. Που σε ανύψωσε, και με την ίδια ευκολία σε βύθισε 3ανά. Χωρίς αιτία. Χωρίς σκοπό.

Που άλλα3ε τελικά και άλλα3ες κι εσύ μαζί της.

~Romance~

Dear Romeo,
Που χάθηκες αγάπη μου? Στο Γουαδαλκιβίρ? Που είσαι και σε περιμένω τόσα μερόνυχτα στο παραθύρι μου? Ξαγρυπνώ και συζητώ με το φεγγάρι. Να σε προσέχει του ζητώ, μα χαμένο σ' έχει κι εκείνο. Μη και ψόφησε τ' άσπρο σου άλογο κι έρχεσαι ποδαράτος? Ή μήπως σ' έχουν απαγάγει οι πειρατές του Αστερι3? (Λίτρα δεν έχω) Τώρα, βέβαια, μπορεί και να σ' έχει πάρει κάνας δράκος στο κατόπι. Αν είναι έτσι ν' αργήσεις να 'ρθεις. Θα περιμένω να τον 3εφορτωθείς. Κι αν η αντρειοσύνη σου τελικά δεν είναι αρκετή, δεν πειράζει. Και πάλι θα περιμένω. ( Τον επόμενο!)
Αν, όμως, καλέ μου Ρωμαίο, αντιληφθώ πως έκανες καμιά στάση για σε κανένα μαγεμένο δάσος με τίποτα νεράιδες και 3έχασες να φύγεις, μη μπεις στον κόπο να γυρίσεις. Μαύρο φίδι που σ' έφαγε καημένε μου! Θ' αστράψω, θα βροντή3ω και θα σε κάνω ταπετσαρία για το καθιστικό. Το νου σου!

Yours truly, Juliet

Ego...

Ελπίζω για μένα πια. Μόνο για μένα. Κλείνω τα μάτια στην καταστροφή γύρω μου. Και τ' αφτιά, να μη μ' αποπλανήσουν οι σειρήνες. Την αλήθεια τους αφήνω για το ψέμα μου. Το 3έρω, δε θα το 'καναν για μένα. Δε θα το 'καναν σε μένα. Μα αν είναι να είμαι δυνατή θα είμαι πρώτα για μένα. Η ηχώ τους τρυπώνει στο μυαλό μου. Εκεί που υπάρχουν χαραμάδες. Εκεί που εγώ τις άφησα να υπάρχουν. Ίσως θέλω ν' ακούσω τελικά. Αλλά η αδράνεια με καταπίνει. Το Εγώ μου με καταπίνει. Δεν α3ίζω περισσότερο. Δεν θέλω ν' α3ίζω περισσότερο. Αλλά για ν΄ακολουθήσεις τη μάζα θέλει δύναμη. Για να βγεις στο δρόμο θέλει δύναμη. Κι εγώ δεν έχω. Μένω πίσω. Στις μεγάλες στιγμές, λένε , στα μεγάλα διλήμματα. Εκεί φαίνεται η ουσία του ανθρώπου. Εγώ  τη δική μου τη βύθισα. Διάλε3α εμένα. Διάλε3α το δικό μου αβέβαιο μέλλον πάνω απ' το δικό μας αβέβαιο μέλλον. Για το καλό μου.
Και πώς, αμέσως, όλες οι φορές που είπα "εμείς" και που είπα "μπορούμε" και " θα νικήσουμε" θόλωσαν κι έγιναν σκιές. Μα δε χάθηκαν. Είναι εκεί για να μου θυμίζουν το "εγώ" μου, το "μπορώ" μου και το "ελπίζω" μου.

Hope.

Όποιος και να 'σαι, μη μου λυπάσαι
Θα 'ρθει κι η νύχτα που δε θα φοβάσαι
Θα 'χεις ένα άστρο για οδηγό
Το έργο σου πια δε θα 'ναι βουβό
Θα βγαίνεις στους δρόμους με ρούχα λευκά
Σε πάρκα, πλατείες θα παίζουν παιδιά
Μαζί τους θα παίζεις γελώντας κι εσύ
Γιατί όπως πρώτα θα είσαι παιδί

Όποιος και να 'σαι, μη με φοβάσαι
Θα 'ρθει κι η μέρα που δε θα λυπάσαι
Που δε θα νομίζεις πως είμαι τρελός
Γιατί κι η ζωή σου θα είναι αλλιώς
Στα βάθη της ύπαρ3ης τα ζοφερά
Θα έχει φανεί και πάλι η χαρά
Τραγούδια και γέλια, φωνή δυνατή
Στους δρόμους και πάλι θα βγούμε μαζί

~Ταμπού~

Ταμπού: Επιτραπέζιο παιχνίδι με κάρτες;παίζεται με ομάδες. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να περιγράψεις στους συμπαίκτες σου την λέ3η που απεικονίζεται στην κάρτα χώρις να αναφέρεις κάποια από τις λέ3εις ταμπού.
Ταμπού: Λέ3η, έννοια ή θέμα του οποίου η αναφορά αποφεύγεται σε κοινωνικές συζητήσεις ως μη κοινωνικά αποδεκτό.

Σκέψου τί αποφεύγεις να συζητήσεις. Τί αποφεύγεις να σκεφτείς. Τί σε τρομάζει περισσότερο. Και σκέψου γιατί.

Παί3ε το παιχνίδι. Δεν πρέπει να το πεις. Σε κανέναν. Έτσι είναι οι κανόνες. Μα μπορείς να πεις ότι θες. Υπάρχουν τόσες λέ3εις για να χρησιμοποιήσεις. Πες ότι θες. "Ταμπού". Όχι αυτό. "Μα...". Πες ότι θες. "Ταμπού!". Όχι αυτό! Αλλά πες ότι θες. Πρέπει να παί3εις με τους κανόνες. "Μα οι κανόνες δεν έχουν λογική. Μου λες πες οτι θες".  Μα μπορείς να πεις ότι θες. Εκτός από αυτό. "Μα εγώ αυτό θέλω να πω". Εντά3ει, πες το. " Ταμπού." Έχασες.

Ξανά

Σύννεφα.
Καθαρή και στέρεη ατμόσφαιρα.
Κι η θάλασσα.
Άνοι3η στο άγγιγμά σου..
Φως πίσω από τα σύννεφα.
Κι η θάλασσα καθρέφτης.
               Της ψυχής μου.
Καθαρή. Μα και άδεια.
Άνοι3η. Μα και άδεια.

Να ζητώ τη γαλήνη,
        μα η σελήνη να μ' απογοητεύει.
Είναι λίγη πια.
        Κενή.
Το φως της θαμπό πίσω από τα 3εφτισμένα σύννεφα.
      Και λίγο.
Ανίκανο να φωτίσει τις στιγμές.
  Αυτές που πέρασαν κι αυτές που θα 'ρθουν.

Το τώρα μόνο μισοφαίνεται.
    Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει σκοτάδι.
    Μονάχα το χάδι.
             Το δικό σου.
    Το δικό σου και της θάλασσας. 

Πράγματα Που Με Αφήνουν Να Ελπίζω (Vol.3)

Κάποτε   σαν   να   φτάνει      ,      Μπ. Μπρεχτ

Κάποτε, σαν θα φτάσει ένας καιρός
  με στοχαστών τρανών ιδέες θα νοούμε.
Τον εναρμόνιο του φωτός χορό
  στους πίνακες των μαιτρ θα μετελούμε.

Με αστείων αστεία θα φαιδρυνόμαστ' όλοι.
Με το αθώο φλερτ, το δίχως δόλο
  στων γυναικών θα πνέουμε το περβόλι.
Και θα διδά3ουμε τον κόσμον όλο.

~Διχασμός~

Χαμόγελα που σβήνουν σαν κεριά,
                      και σου 3εσκίζουν την ψυχή.
Και χέρια που σε παίρνουν αγκαλιά,
                      για ν' απαλύνουν την πληγή.
Μάτια που στο σκοτάδι σε τραβούν,
                      σε φυλακίζουν.
Λέ3εις που σαν ανάσα αντηχούν,
                       και το φως τους σου χαρίζουν.         

Στο φως και στο σκοτάδι,
Κι όλα για ένα χάδι...
                        

Θυμώνω..

Βγαίνεις έ3ω. Κυριακή μεσημέρι. Ο καιρός καλός. Αρχίζει σιγά σιγά κι έρχεται η άνοι3η.. Οικογένειες κάνουν τη βόλτα τους, παρέες απολαμβάνουν τον καφέ τους. Στον ήλιο..
Λίγα βήματα παρακάτω, σ' ένα κάθετο στενό, μερικοί εύσωμοι και γυμνασμένοι τύποι συζητούν χαμηλόφωνα και κοιτάζουν συνωμοτικά τριγύρω. Ένας πλανόδιος πωλητής περνάει. Τον κοιτάζουν απειλητικά. Κάποιος κάτι του φωνάζει. Εκείνος δεν ανταποκρίνεται και συνεχίζει το δρόμο του. Στη σκιά.. 

Και μετά είμαστε εμείς. Όλοι εμείς που παρακολουθώντας σκηνές που θυμίζουν σενάριο αμερικάνικης ταινίας παγώνουμε ή εφησυχαζόμαστε πως πρόκειται όντως για σενάριο και συνεχίζουμε το δρόμο μας. Γιατί είναι πιο πιθανό να γυρίζεται κάποια ταινία στο σημείο παρά να είναι πραγματική η σκηνή.  Και γιατί απλά δεν είναι δυνατόν να αντικρίσαμε όλο αυτό το μίσος στα μάτια μερικών παιδιών που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ακόμη και μαθητές λυκείου. Ένα μίσος παράλογο, όπως είναι το μίσος κατά βάση, αλλά και διαστροφικό. Με την τάση να εκτονωθεί. Κι ακόρεστο.

 Και είναι θλίψη αυτό κυρίως που με πιάνει με γεγονότα σαν κι αυτά. Θλίψη για το μίσος και για τον παραλογισμό. Αλλά είναι και κάτι άλλο, πιο δυνατό. Τρόμος. Κι αυτό για τις πρά3εις στις οποίες μπορεί να οδηγήσει αυτός ο παραλογισμός. Για την κλίμακά τους αλλά πιο πολύ για την αναντιστρεψιμότητά τους και για το αν υπάρχει κάποιος που να μπορεί πραγματικά να τις αποτρέψει άμεσα.

~Sunny Day~

Ξεκίνα να ζεις το φιλμ της ζωής σου
Γράφοντας όνειρα μ' ότι έχεις μαζί
Ακτίνες ανάβουν με χρώμα κερί
Κι αν θες να 3εχάσεις στο φως τους αφήσου..

Κοιτώντας λο3ά στο σπασμένο καθρέφτη
Φτιά3ε το παζλ που στο φως σ' οδηγεί
Έ3ω απ' τις γρίλιες να τρέ3εις μπορεί
Το σπασμένο σου είδωλο απόδει3ε ψεύτη..

Κομμάτι-κομμάτι, κλωστή την κλωστή
Υφαίνοντας κάτι που μοιάζει ζωή..

Δέσμια των παθών μου, λοιπόν..

Να σωπαίνω εκεί που θα 'πρεπε να φωνά3ω..
Να χαμογελάω συγκαταβατικά καθώς τα μάτια μου θολώνουν..
Να μην μπορώ να σε κοιτά3ω στα μάτια και, γι'ακόμα μια φορά να σου πω πως σ'αγαπώ. Χωρίς εσύ να με πιστεύεις..
Και να μη μπορώ να 3εκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω σου, πίσω από τα σκούρα μου γυαλιά..
Και να χαμογελάω χωρίς λόγο..
Κι όταν είμαι μαζί σου να χάνομαι..
Κι όταν δεν είμαι να μου λείπεις..
Και να ζαλίζομαι όταν χαμογελάς..
Και να με κάνεις ευτυχισμένη με κάθε σου βλέμμα..

Και να μην μπορώ να το φωνά3ω..

~Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη.. ~

Θα 'ρθουν καλύτερες μέρες..

-

Και 3αφνικά 3υπνάς κάποια στιγμή και συνειδητοποιείς πως ο κόσμος γύρω σου καίγεται κι εσύ έχεις τόσο απορροφηθεί από την καθημερινότητα σου που δεν άκουσες την έκρη3η. Ασχολείσαι με τα χίλια δυο προβλήματα που προκύπτουν το ένα μετά το άλλο και στον αγώνα σου να τα λύσεις απλά για να έχεις αργότερα χρόνο να σκεφτείς και να δράσεις για τον εαυτό σου και για τους άλλους τελικά καταλήγεις να μην έχεις χρόνο. Και όλα όσα δε σ' αφήνουν να τα αφήσεις και να κάνεις κάτι που στην πραγματικότητα επείγει πολύ περισσότερο λειτουργούν μέσα σου ως ισχυρότατος μηχανισμός αποπροσανατολισμού! Κι όσο θέλεις και προσπαθείς να είσαι εκεί για τις ε3ελί3εις, 3αφνικά κι εντελώς αναπάντεχα χάνεσαι στον μικρόκοσμο σου και απλά απέχεις από όλα. Όλα όσα σε αφορούν και θα πρεπε να σε ενδιαφέρουν. Όλα αυτά με τα οποία θα έπρεπε ν' ασχολείσαι πρώτα απ' όλα γιατί  είναι εκείνα που θα σου ε3ασφαλίσουν την καθημερινότητα που θεωρείς δεδομένη όσο καιρό εθελοτυφλείς. Κι όσο οι ε3ελί3εις της δικής σου ζωής τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σε προσπερνούν προσπαθείς να μπείς στο ρυθμό τους αλλά μάταια. Θα ε3ελίσσονται πάντα γρηγορότερα από οτι μπορείς να παρακολουθήσεις. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις τελικά είναι να τις καθορίσεις, έστω στο μικρό ποσοστό που έχεις τη δυνατότητα 3επερνώντας την εμμονική σου προσκόλληση στα μικρά της καθημερινότητάς σου. Μετέφερε απλά το "Θα λυθεί κι αυτό στον καιρό του" από τα μεγάλα και επείγοντα που το χρησιμοποιείς για να καλύψεις τον εαυτό σου, στα πραγματικά μικρά (ίσως όχι ασήμαντα για σένα) και λιγότερο επείγοντα να λυθούν θέματα.

 Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται τρομακτικά, υπερβολικά ή βεβιασμένα, δεν 3έρω, κρύβουν όμως την αλήθεια πίσω από τις λέ3εις που όλοι φοβόμαστε να δούμε.

 Ίσως και να 'χουν δίκιο..

On The Road..

Feels like September all over again.. Ξαναζείς την αρχή και αναζωογονείσαι. Τα3ιδεύεις στο χώρο, και στο χρόνο παράλληλα, γιατί τί άλλο να κάνεις κοιτάζοντας τα τοπία να σε προσπερνούν; Εσύ πας μπροστά κι εκείνα σε γυρίζουν πίσω. Εκεί από όπου φεύγεις, γιατί, παραδέ3ου το, δεν το 'θελες. Κι όσα κι αν σου προσφέρει ο χρόνος μπροστά, πάντα θα υπάρχει κάτι πίσω που χάνεις. Α3ίζει, όμως, αφού κυνηγάς όσα σε γεμίζουν.

Και γυρίζεις πίσω. Κι ο χρόνος σταματάει σ'έναν χρόνο 3ένο κι απόμακρο. 'Εναν τόπο που μοιάζει μακρινός. Άλλος απ' αυτόν που ή3ερες. Το νιώθεις πως είναι πολλά αυτά που σε δένουν μαζί του. Σου παίρνει, όμως, λίγο καιρό να τα θυμηθείς. Και δεν είναι πως δε σ' αρέσει. Είναι που διχάζεσαι. Και που κάποιος άλλος κρατάει την ψυχή σου κάπου στην άκρη του κόσμου. Και νιώθεις χαμένος. Και στάσιμος. Σαν να μη ζεις πια. Σαν να κυλάει η καθημερινότητα λίγο πιο αργά απ' ότι τα υπολόγιζες.

Εγώ κι ο Vivaldi..

note: Παρακάτω παρατίθεται η δική μου άποψη για τις 4 εποχές απέναντι στου μέγιστου Antonio.

~Winter nights~

    Snow is falling..

Κρύο. Ψυχρό, παγωμένο,διαυγές και καθαρό κρύο. Απ΄ αυτό που βλέπεις την ανάσα σου σαν μηχάνημα παραγωγής 3ηρού πάγου σε υπερλειτουργία. Κι απ΄αυτό που σου παγώνουν τα δάχτυλα και κοκκινίζουν και δεν μπορείς να πιάσεις ούτε το φερμουάρ του μπουφάν σου να το κλείσεις. Και παγώνεις ολόκληρος. Κι όταν είσαι έ3ω θέλεις μόνο μια ζεστή σοκολάτα , μια κουβέρτα και μια κλειστή αεροστεγή μπαλκονόπορτα ανάμεσα σ΄εσένα και τον υπόλοιπο κόσμο. Κι όταν είσαι μέσα κάνεις όνειρα για παιχνίδια στο χιόνι και βόλτες δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κι όταν βγαίνεις έ3ω τα 3εχνάς.

Και ο χειμώνας του Vivaldi

~Spring Breeze~

    Free at last..
Πάρε χρώμα απ' τις πληγές σου, ντυσου κόκκινα.. Και κάπως έτσι μυριζει η άνοι3η.. Ελευθερία.. Ήλιο και καθαρό αέρα.. Αυτό που ότι και να έχεις να κάνεις, πάντα θα υπάρχει λίγος χρόνος για μια βόλτα να 3εσκάσεις.. Και που εσού θέλοντος και μόνο (μια που η συγκατάθεση του καιρού είναι εύκολη υπόθεση) πας και καμιά εκδρομούλα στις Κυριακάτικες ε3οχές.. Πράσινα λιβάδια και κόκκινες παπαρούνες λοιπόν..

Και η άνοι3η του Vivaldi

~Summer love~

    Γιαούρτι με καρότο

Έ3ω κάνει ζέστη. Πολλή ζέστη. Αποπνικτική ζέστη. Και βράδιασε. Ο ήλιος έχει χαθεί για τα καλά. Από τα πρώτα καλοκαιρινά βράδια. Με τη ζέστη της ημέρας που πέρασε. Τη σιωπή της νύχτας που έρχεται. Και την υγρασία της θάλασσας. Ή μήπως τη σιωπή της θάλασσας και την υγρασία της νύχτας που έρχεται; Όχι, αυτό ακούγεται τρομακτικό..

Και το καλοκαίρι του Vivaldi

~The Fall~

    Του φθινοπώρου τα φιλιά

Αααααααχ... Μακρόσυρτο κι ανακουφιστικό όσο και οι 10 βαθμοί μείον στο θερμόμετρο της βεράντας. Όσο και το αεράκι που φυσάει που και που και ισορροπεί την κατάσταση. Κι ας μαζεύονται σύννεφα, Κι ας είναι να βρέ3ει αύριο. Εγώ σήμερα θα πάω βόλτα. Όλη μέρα. Μπορεί κι όλη νύχτα. Και θ΄ ακούω τα πουλιά που τιτιβίζουν και το κυματάκι που σκάει στο λιμάνι. Και θα κοιτάω και τον ουρανό να βρω τ΄αστέρια που έβλεπα χτες και δεν θα τα βρίσκω.

Και η άποψη του Vivaldi