~The Emptiness~

Να μην έχει μείνει τίποτα να πεις.. 

                          Να μην έχει μείνει τίποτα να νοιώσεις..

My flower withered between,

the pages two and three,

the once and forever bloom 

gone with my sins..

~Τα3ιδεύοντας~

Λίγα είναι αυτά που μπορούν να συγκριθούν με το τα3ίδι. Πολύ λίγα αν το σκεφτείς.. Η ελευθερία θα μου πεις.. Μα η ελευθερία είναι τα3ίδι. Κι η χαρά, κι ο έρωτας και η σοφία. Και το τα3ίδι της ζωής που σε οδηγεί σ΄όλα αυτά τα μονοπάτια που ήλπιζες πως δε θα τα περάσεις. Κι ας ήλπιζες πως θα φτάσεις απευθείας στο τέλος και θα γευτείς την ευτυχία χωρίς κόπο. Θ΄ απογοητευόσουν, όμως, τελικά. Και θ' αντιλαμβανόσουν πως την ευτυχία την  έχασες με την απόφαση να προσπεράσεις το τα3ίδι.
Μ' αρέσει να τα3ιδεύω. Αν πίστευα πως η ζωή μου έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό θα ήταν σίγουρα αυτός. Στη παρούσα φάση, όμως, είναι περισσότερο κάτι σαν επιβράβευση. Ή σαν δώρο που μάλλον δεν το α3ίζω. (Ας γκρινιά3ω και λίγο δεν κάνει κακό. )
Θα έκανα τα πάντα για να είμαι μόνιμα εν κινήσει. Να ζω σε όλη τη γη. Σε κάθε μέρος τόσο μόνο όσο χρειάζεται για να το γνωρίσω και να το βάλω στην καρδιά μου. Τόσο μόνο όσο χρειάζεται για να αγαπήσω τους ανθρώπους του.. Και να μ' αγαπήσουν κι αυτοί. Τόσο όσο. Γιατί όσο κι αν το τα3ίδι είναι η μαγεία, το μοναχικό τα3ίδι μόνο κενές εντυπώσεις μπορεί να σου προσφέρει. Και το μυστικό δεν είναι στο να βρείς κάποιον για να το μοιραστείς, μα να βρεις τρόπο να μοιράσεις την αγάπη σου στους τόπους και τους ανθρώπους που θα γνωρίσεις. Τους το οφείλεις άλλωστε σαν αντάλλαγμα για τις εμπειρίες που σου έχουν απλόχερα χαρίσει. Καλές ή κακές δίνουν στο τα3ίδι σου το νόημα που προσμονούσες από την αρχή του. Σε κάνουν σοφότερο και πιο δυνατό και σου προσφέρουν την εσωτερική πληρότητα που αναζητούσες. Γι' αυτό και κάθε τα3ίδι ολοκληρώνει  με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την προσωπικότητά σου.. Τα3ιδέψτε!

End Of An Era...

Τέλος εποχής.. Πάντα μ' άρεσε αυτή η φράση. Όχι για το τέλος. Για την αρχή. Μ' αρέσουν οι αρχές.. Για την ελπίδα. Και για τις νέες ευκαιρίες. Για όσα θα 'ρθουν και γι' αυτά που θ΄αφήσω πίσω. Γιατί για να κερδίζεις πρέπει και ν΄αφήνεις πίσω. Για να προχωράς.
Γι΄αυτό και δεν είναι αλλαγή, αλλά τέλος. Κλείσιμο με τη σφραγίδα όσων πέρασαν-και ίσως και να 3ανάρθουν.. Ίσως πονέσεις λίγο. Ίσως νοσταλγήσεις όσα άφησες και δεν ήθελες να αποχωριστείς. Μα είναι αρχή.. Όχι νέα αρχή. Είναι απλά αρχή. Και θα ΄ρθουν κι άλλες. Κι άλλες ευκαιρίες να βρεις αυτό που έψαχνες και τελικά πήρες λάθος δρόμο. Κι αν δεν φτάσεις και πάλι, δεν πειράζει. Γιατί είναι αρχή. Και γιατί θα είναι και πάλι αρχή. Χωρίς τέλος. Μόνο αρχή.

~Τάσεις Φυγής~

Ένα τρένο για κάπου μακριά..

Σόδομα και Γόμορρα..

Μπορεί να μην κυλιόμαστε "στο λάκκο της ακολασίας μακριά από το δρόμο του θεού, οδεύοντας προς την καταστροφή" με τη βιβλική έννοια αλλά σίγουρα βρισκόμαστε σε ηθικό, κοινωνικό και μη μιλήσω για το οικονομικό καλύτερα τέλμα... Για ακόμη μια φορά λοιπόν τραγικές στιγμές της ιστορίας αναβιώνουν, και χωρίς τη δική μας πρωτοβουλία, για να μας θυμίσουν πως πάνω απ΄ όλα έχουμε χάσει το σεβασμό προς τον εαυτό μας και το σεβασμό προς τον κόσμο γύρω μας... Μπορεί τα Σόδομα και τα Γόμορρα να μην ήταν παρά μια ακόμη ιστοριούλα της αγίας γραφής με μόνο ίσως σκοπό να καθιερώσει τον φόβο θεού αλλά παρουσίαζε ένα γεγονός που στα δικά μας δεδομένα αποδεικνύεται πέρα για πέρα αληθές.. Μία προς μία οι κοινωνίες γύρω μας καταρρέουν με κάθε δυνατό τρόπο και οι επιφορτισμένοι με την ευθύνη της αναστήλωσης τους καταφεύγουν σε πρόχειρες λύσεις στήρι3ης, και καλά, της οικονομίας (αφού αυτό άλλωστε είναι και το μείζον πρόβλημα του κόσμου) που μόνο να διατηρήσουν και να παρατείνουν το πρόβλημα μπορούν..  Σε καιρούς αναταραχών εστιάζουν στην προβολή των εαυτών τους σε ρόλο Μεσσία διατεινόμενοι πως έχουν τη δύναμη να χαρίσουν στον κόσμο απλόχερα το θαύμα που περιμένει.. Το θαύμα δεν είναι η λύση, δεν είναι καν αυτό που ο κόσμος επιθυμεί.. Δεν θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη η εναλλαγή πολιτικών προσώπων στην ε3ουσία.. Δεν θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη η ε3υγείανση του τραπεζικού συστήματος.. Και σε καμία περίπτωση δεν θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη μια "βελτιωμένη" έκδοση της χώρας-αυτή χωρίς τον "3ένο δάκτυλο" να επηρεάζει την ευημερία και την απόλυτη ευτυχία μας με κανένα τρόπο..
Όσο σε εθνικό επίπεδο ασχολούμαστε με τα μικροπροβλήματα της πολιτικής σκηνής υπάρχει κόσμος που πεθαίνει στους δρόμους.. Και δεν μιλάω μόνο για όσα βλέπεις μέσα από το γυαλί.. Δεν πέθαναν μόνο οι πέντε άνθρωποι που έβγαλαν στις ειδήσεις.. Δεν είναι δυστυχισμένοι μόνο οι δέκα άνθρωποι που βγήκαν και μίλησαν στην τάδε εκπομπή.. Δεν είναι λίγοι! Λίγοι είναι αυτοί στους οποίους στηρίζουμε κάθε ελπίδα μας αντί να προσπαθούμε πραγματικά να βρούμε μια λύση.. Γιατί δεν χρειάζονται ολα τα προβλήματα ε3ειδικευμένες γνώσεις για να λυθούν.. Και γιατί και για όσα χρειάζονται υπάρχουν άνθρωποι κατάλληλοι να τις δώσουν και σε θέσεις εκτός πολιτικής..
Και η κρίση η δική μας είναι ακόμη στην αρχή.. Υπάρχουν κι άλλα μέρη στον κόσμο, κι άλλοι άνθρωποι που υποφέρουν όσο εμείς κι ακόμη περισσότερο.. Κι είναι πολλοί..
Μπορεί να μην έχουμε την δυνατότητα- εγώ σαν Ελένη κι εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το κείμενο-  να αλλά3ουμε την κατάσταση στον κόσμο, να σταματήσουμε τον πόλεμο ή να σώσουμε όλους τους δυστυχισμένους του πλανήτη αλλά σίγουρα κάτι μπορούμε να κάνουμε..  Κάτι μπορούμε να κάνουμε για τον διπλανό μας που υποφέρει, ενώ θα συζητάμε και θα σκεφτόμαστε και θα οργανωνόμαστε για να αντιμετωπίσουμε, μόνοι και όλοι μαζί, με τη δική μας δύναμη την κρίση που κανείς άλλος δεν φαίνεται πρόθυμος να αντιμετωπίσει.. Δεν έχουμε τιποτα να χασουμε!

~By The Sea~ (Ή Άλλο Ένα Παραμύθι...)

Γιατί τα σύννεφα είναι 3εφτισμένα παραμύθια,

Και στα όνειρά σου όταν έρχονται, αλήθεια,

Πώς το τολμάς κι αμφισβητείς;

Την υλική τους ε3ουσία 

Μες στην αέρινη ουσία

Που ποτέ δεν θα γευτείς..

Πως είναι κόσμοι μαγικοί μισοσβησμένοι

Και μια ματιά σου ο καθείς τους να προσμένει
Για ν' ανταποκριθεί στο ρόλο

Που είναι ταγμένος για να παί3ει

Πριν ο αέρας τον κουρσέψει

Κι αυτό είναι όλο...

Και 3αφνικά όλη η ουσία 

Πνιγμένη μες την προδοσία 

Αγωνιά μα και παγώνει

Στου πορθητή της την πνοή

Μια τελευταία προσευχή

Στάσου, νυχτώνει...

Και 3εγλιστά στην ησυχία 

Μα με του ανέμου τη θυσία 

Κάπου μακριά ψάχνει να βγει

Άγνωστους κόσμους να μαγέψει

Και στις ψυχές να τα3ιδέψει

Ξάφνου, σιγή...

~Πισωγυρίσματα~

Γιατί όσο κι αν αγαπάω, όσο κι αν σ' αγαπάω, ζητάω την ελευθερία μου περισσότερο.
Και είμαι ελεύθερη όταν είμαι ο εαυτός μου.
Όταν είμαι αυτό που σιχαίνεσαι και σε φοβίζει και προσπαθείς να τ' αλλά3εις γιατί δεν το καταλαβαίνεις, αλλά και γιατί δεν προσπαθείς κιόλας.
Και τρομάζεις, κι απομακρύνεσαι όταν πια βλέπεις πως γι' αυτό -και μόνο ίσως- δεν έχεις καμία δύναμη.

http://www.youtube.com/watch?v=55VyEk3I4fU

Όταν η ποίηση συναντά τη μουσική..

Πολλοί μουσικοί επιλέγουν να μελοποιήσουν γνωστά, ή όχι και τόσο, ποιήματα και να τους δώσουν μια άλλη χροιά και υπόσταση.. Διαβάζοντας ένα ποίημα διαμορφώνεις μια άποψη για το θέμα που πραγματεύεται και υποσυνείδητα πλάθεις μια εικόνα για να το υποστηρί3εις.. Με τη μουσική να προστίθεται σ' αυτό το έργο τα πράγματα αλλάζουν και η εικόνα δημιουργείται πλέον και χάρη στη μελωδία.. Πολλές από αυτές τις προσπάθειες είναι ε3αιρετικά επιτυχημένες.. Και αυτές είναι κάποιες από τις αγαπημένες μου μελοποιήσεις..

 

Πρόκειται για ποίημα του Καββαδία, στον οποίο μπορώ να πω έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση, μελοποιημένο από τον Θ. Μικρούτσικο ..

 

Και ένα ποίημα της Κατερίνας Γώγου από τους Magic De Spell..

Περί (χαμένης) αισιοδο3ίας..

Ορισμός: Αισιοδοξία είναι να προσδοκεί κανείς έντονα ότι όλα θα πάνε καλά στη ζωή, ασχέτως των εμφανιζόμενων εμποδίων και των απογοητεύσεων.

 Ή αλλιώς αισιοδο3ία είναι να 3υπνάς το πρωί, να ανοίγεις το παράθυρο και να αντικρίζεις έναν κόσμο γεμάτο φως. Κι ας είναι Δεκέμβριος, κι ας χιονίζει έ3ω. Κι ας έχει συννεφιά. Δεν είναι δύσκολο. Αρκεί να κοιτά3εις τα χαμόγελα των διπλανών σου που λάμπουν. Και αυτό είναι ο ορισμός του σουρεαλισμού. Γιατί για να λάμψει ένα χαμόγελο πρέπει πρώτα να υπάρ3ει. Και, ως γνωστόν, είναι κάτι παραπάνω από αρκετοί οι ανασταλτικοί παράγοντες που έχουν ε3αφανίσει τα χαμόγελα από προσώπου γης. Και για όσους έχουν μεταναστεύσει σε άλλον πλανήτη προς αναζήτηση της ευτυχίας ας αναφέρουμε έναν που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί συνισταμένη των υπολοίπων; ειδήσεις. Κάποτε οι παλαιότεροι και άκαυτοι ακόμη σε θέματα τηλεόρασης θεωρούσαν την οθόνη κάτι σαν παράθυρο προς τον κόσμο. Αποδείχθηκε τελικά παράθυρο στην κόλαση, από κείνα που καλύτερα να χτίζονται παρά ν' ανοίγουν. Κι είναι αλήθεια δύσκολο να χαμογελάς με μια κόλαση μέσα στο σπίτι σου. Την πετάς σου λένε κι ησυχάζεις. Και το κάνεις. Κι ανακουφίζεσαι. Μα είναι αλήθεια δύσκολο να χαμογελάς με μια κόλαση μες στα μάτια των άλλων. Και κάπως έτσι χάνεται η αισιοδο3ία απ' τον κόσμο. Και κάπως έτσι γίνεται η ζωή σου κόλαση. Μα ζώντας μέσα στη μιζέρια δεν θ΄αργήσει η στιγμή που θα αναρωτηθείς γιατί. Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά και γιατί να μην κάνεις κάτι εσύ για να τ' αλλά3εις. Κι αναρωτιέσαι και στύβεις το μυαλό σου να θυμηθείς τι διαφορετικό υπήρχε όταν όλα ήταν καλά. Εκείνη την 3εχασμάνη εποχή. Και ξαφνικά το συνειδητοποιείς. Κι εικόνες φωτεινές κατακλύζουν το μυαλό σου. Αισιοδοξία! Να τι υπήρχε. Και να τι πρέπει να 3αναεμφανιστεί. Κι ένας μόνο πυρήνας αρκεί. Ας είσαι εσύ αυτός!

~Χωρίς Λόγια~

Περί ανωνυμίας του πλήθους.. (Ή πώς να δημιουργήσετε έναν ψυχοπαθή..)

Βγαίνεις καμιά φορά στο δρόμο, ιδίως κάτι Σάββατα πρωί, κι αναρωτιέσαι από που 3εφύτρωσε 3αφνικά τόσος κόσμος. Πού κρυβόταν τόσο καιρό? Και καθώς διασχίζεις το πολυάσχολο πλήθος, 3αφνικά χάνεσαι. Βλέπεις τους άλλους κι αναρωτιέσαι που πήγες. Ξαφνικά η παρουσία σου γίνεται με δυσκολία αντιληπτή κι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Γίνεσαι ο ένας μέσα στους πολλούς. Ή για την ακρίβεια ένας ή κάποιος μέσα στους άλλους. Αν ήσουν ο ένας πάει να πει πως κάποια ιδιότητά σου θα σε 3εχώριζε από τους άλλους. Δεν είσαι, όμως, τίποτα άλλο παρά κομμάτι του συνόλου. Δεν έχεις όνομα και κανένας δε σε 3έρει. Όπως όταν κοιτάζεις, καμιά φορά, κάποια μυρμηγκοφωλιά. Τι κόσμος! Τι οχλοβοή! Κι ας μην ακούς εσύ τίποτα. Κανείς δε σε 3έρει και κανέναν δεν 3έρεις. Το σκέφτεσαι λίγο κι αμφιβάλλεις κι ο ίδιος για τον εαυτό σου. Για την ύπαρ3η και την υπόστασή σου.  Το 3ανασκέφτεσαι κι αναθεωρείς. Το ότι δε με βλέπουν δε σημαίνει πως δεν υπάρχω κιόλας. Αντιθέτως. Με κάνει δυνατό. Κι όσο δε με βλέπουν μπορώ να κάνω ότι θέλω. Αυτοί μου δίνουν τη δύναμη. Αυτοί που με αγνοούν. Γιατί έγω τους βλέπω και τους παρατηρώ. Γιατί εγώ τους 3έρω. Εκείνοι δεν προσπάθησαν. Κι αφού δεν προσπάθησαν πάει να πει δεν τους νοιάζει. Κι αφού δεν τους νοιάζει γιατί να νοιά3ει εμένα? Κι αν βγω στο δρόμο και τους το φωνά3ω πως είμαι εδώ, πως υπάρχω, πάλι δεν θα τους νοιά3ει. Θα με προσπεράσουν , όπως προσπερνούν κι ο ένας τον άλλον.
Αλλά εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς και δεν θα 'πρεπε να με προσπερνούν έτσι αβίαστα, έτσι χωρίς σκέψη. Εμένα με νοιάζει. Τους το λέω. Δεν με βλέπουν και πάλι. Ούτε και μ΄ακούν. Μιλάω στα δέντρα. Κάτι παραπάνω θα έχουν αν με συμβουλέψουν. Τόσα χρόνια εκείνα ακίνητα και περιφρονημένα και πάλι στέκουν στην ίδια θέση. Κάτι παραπάνω θα 3έρουν. Μα ούτε κι εκείνα μου απαντούν. Μ' ακούν και βυθίζονται στη θλίψη τους. Ποιόν να ρωτήσω να μου πει? Η πλάση ολάκερη γύρω μου σωπαίνει σαν αντικρίζει την απελπισία μου. Κανείς δεν θέλει να μου μιλήσει. Μ' ακούν το 3έρω, μα δεν θέλουν ν' ακούσουν. Βγαίνω στο δρόμο και φωνάζω! Δε φωνάζω για μένα. Δεν θα τους νοιά3ει. Για τη ζωή τους φωνάζω που φεύγει λεπτό το λεπτό, δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο και την αγνοούν όπως κι εμένα. Σκίζω τα ρούχα μου και φωνάζω. Φαίνομαι απελπισμένος και τρελός, το 3έρω, μα ελπίζω πως έτσι θα με προσέ3ουν. Και φωνάζω. Για τη ζωή τους. Κοιτά3τε με! Ακούστε με! Ακούστε την ψυχή σας που χάνεται στο πλήθος..

Δεν είναι απειλή, είναι προειδοποίηση..

Θα ακολουθήσει, ελλείψει άλλης έμπνευσης, σειρά κειμένων που θα εκθέτουν προσωπικές σκέψεις και απόψεις σχετικά με διάφορα θέματα της επικαιρότητας και μη. Προσεχώς αναμείνατε.

Όταν οι λέ3εις συγκλονίζουν τη σιωπή..

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ, ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ  (1971)

             

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,

                                   μόνος, στον Παράδεισο

                                           Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

                                          II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
        τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                           III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

                                         IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

                                          V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

                                         VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
       της θάλασσας

Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί

Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
        τον Παράδεισο!

                                        VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Explanation..

Μιας και ήρθε το καλοκαιράκι για τα καλά πλέον είπα κι εγώ να κάνω κάτι για να μπώ στο κλίμα.. Και μια που ,προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό in real life είπα ν' αλλά3ω το θέμα του blog.. Και επειδή μ' αρέσει το πράσινο φυσικά.. Δίνει ένα τόνο φρεσκάδας που σε κάνει να 3εχνάς πως είσαι κάτω από ένα τεράστιο μεγεθυντικό φακό στη μέση της ερήμου (θα έλεγα της Σαχάρα αλλά υποθέτω πως οποιαδήποτε καυτή τεράστια έκταση καλυμμένη με άμμο και βράχους μου κάνει) μέσα στο καταμεσήμερο! Who am I kidding ,really??? ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟΟΟΟΟΟ!!!!!

Ταυτότητες ή Τι κόσμος είναι αυτός?

Όλοι έχουν μια ταυτότητα. Όλοι κάτω από την απρόσωπη, κρύα έκφραση στο δρόμο, το τρένο ή το λεωφορείο έχουν μια ταυτότητα. Ο κύριος που κάθεται δίπλα σου, η ηλικιωμένη κυρία με τη ομπρέλα από απέναντι, η κοπέλα με το μωρό στην αγκαλία. Όλοι έχουν μια ιστορία, κάτι να σου πουν. Σκέφτηκες ποτέ πως όλοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζεις ζουν μια ζωή παράλληλη με τη δική σου? Παρόμοια ή εντελώς διαφορετική δεν έχει σημασία. Σίγουρα, όμως, καθόλου όπως τη φαντάζεσαι. Η ήσυχη και κουρασμένη γριούλα με τα θολά από το χρόνο μάτια δεν σε προϊδεάζει ούτε στο ελάχιστο για την πολυτάραχη και θυελλώδη ζωή που μπορεί να έζησε ως νέα. Η μεσήλικη κυρία, από την άλλη, που φαίνεται να θέλει να δείχνει ζωντανή και κατά πολύ νεαρότερη της ηλικίας της ίσως δεν μπορεί να σου δώσει την εικόνα της καταπίεσης που μπορεί να έχει δεχτεί ή και να δέχεται ακόμη από τους ανθρώπους γύρω της και των συμβιβασμών που έχει αναγκαστεί να κάνει στη ζωή της. Ο καλοστεκούμενος και σοβαρός κύριος παραδίπλα μπορεί στη φαντασία σου να μεταμορφώνεται σε κάποιο ευφάνταστο και μυστηριώδη διακεκριμένο συγγραφέα αλλά, ποιός θα το πίστευε, είναι μάλλον ο μανάβης της δίπλα γειτονιάς. Και γιατί εκείνη η μοδάτη κοπέλα φαίνεται τόσο θλιμένη? Μάλλον θα χώρισε με τον δικό της. Γιατί να μην σκεφτείς πως ίσως μόλις απολύθηκε ή αντιμετωπίζει οικογενειακά προβλήματα ή μπορεί απλά να μην 3ύπνησε με καλή διάθεση.? Παράλληλα, ο καθένας από αυτούς δημιουργεί για σένα όσο και για τους υπόλοιπους ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν τη δική του εικόνα σύμφωνα με τη δική του αντίληψη και καταπώς συμφέρει το εγώ του. Φτιάχνει τον κόσμο του σύμφωνα τυχαίους συνειρμούς και σύμφωνα με τα δικά του βιώματα, ακριβώς όπως κι εσυ. Ίσως τίποτα από αυτά να μην είναι αλήθεια, είναι ,όμως, μια στέρεη και ασφαλής έκφανση της πραγματικότητας στη οποία ζεί και δρά. Είναι η προσωρινή του αλήθεια και την έχει ανάγκη για να 3επεράσει το φόβο για το άγνωστο. Για να έχει την αίσθηση του ελέγχου επάνω στο περιβάλλον του. Ο καθένας μας έχει από μία  ( και είναι, ίσως, ζωτικό μέσο αντιμετώπισης της πραγματικότητας) καθώς δημιουργείται υποσυνείδητα και ακαριαία. Είναι η απόδει3η πως όλοι μας ζούμε μερικώς σε ένα ψέμα τόσο αληθινό όσο και ο ίδιος ο εαυτός μας. Ο καθένας στο δικό του ψέμα που ορίζεται από το δικό του εαυτό με μόνο σημείο αναφοράς τη δική του ταυτότητα και μόνο συνδετικό κρίκο μετα3ύ των διαφορετικών πλασματικών πραγματικοτήτων τις κοινές εμπειρίες του με άλλους. Αν λοιπόν ο κόσμος στηρίζεται σε ένα σύμπλεγμα ψεμμάτων τοτέ γιατί εγώ να μην μπορώ να δημιουργήσω το δικό μου με όποιον τρόπο με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα κάθε φορά? Και αν μπορώ, ποιός είναι ικανός να περιγράψει τον κόσμο που ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να κρίνεται αληθής (ή τουλάχιστον αληθοφανής) από όλους όσους ζουν σε αυτόν??

Πανελληνιες και Εκλογες.. Εκλογες και Πανελληνιες

Δύο και μόνο είναι τα  θέματα που 3εχωρίζουν στις συζητήσεις των ανθρώπων αυτή την εποχή.. Όλων των ηλικιών, φύλων κλπ κλπ.. Κυριακή απόγευμα προς σούρουπο και είπα να κανω μια βόλτα από την παραλία.. Λίγο να χαλαρώσω.. Λίγο να δροσιστώ μιας που έχουν αρχίσει πλέον και οι ζέστες.. Την ίδια ιδέα είχε, όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, και πολλύς άλλος κόσμος.. Διασχίζοντας τα πλήθη με το όχημα (δίτροχο σαφώς και καταναλίσκον ζωική ενέργεια-όπου ζώον εγώ) δεν μπορούσα παρά να ακούσω κάποιες σκόρπιες βεβαίως αλλά αρκετές για να μαντέψω το περιεχόμενο κάθε συζήτησης κουβέντες.. "Τα κατέστρεψαν τα καημένα τα παιδιά και φέτος.",  οι πικραμένοι και καταπονημένοι συγγενείς και φίλοι των υποψηφίων. "Μας κατέστρεψαν οι γ..δες. Που βγαίνει ο κάθε π..ρας και πάει να σώσει τη χώρα. Που ούτε τον εαυτό του δε μπορεί να κουμαντάρει.", οι λοιποί πικραμένοι. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλος σχεδόν ο κόσμος βιώνει τα ίδια ή τουλάχιστον παραπλήσια προβλήματα για τα οποία το μερίδιο ευθύνης του- αν μπορεί να δικαιολογηθεί τέτοιο- είναι απειροελάχιστο σε σχέση με το οικονομικό και όχι μόνο αδιέ3οδο στο οποίο εχούμε πλεον όλοι μας βρεθεί. Και κανείς απ' ότι φαίνεται δεν είναι σίγουρος για το τι πρέπει να γίνει, λιγότερο για το τι μπορεί να γίνει και ακόμη λιγότερο για το τι μπορεί ο ίδιος να κάνει.. Στα πρόθυρα λοιπόν εκλογών και πάλι έρχονται στο προσκήνιο τα διλλήματα και οι αμφιβολίες.. Γιατί ένα είδος ε3αναγκασμού είναι και το γεγονός ότι υπάρχουν πιθανότητες να μην σχηματιστεί και πάλι κυβέρνηση.. Ε3αναγκασμός που φροντίζουν να ενισχύουν εντέχνως τα ΜΜΕ, ο Τύπος και τα διάφορα πολιτικά και μη δημόσια πρόσωπα.. Διότι αν δεν θέσεις περιορισμούς στον εαυτό σου και ψηφίσεις κατά βούληση ίσως συμβάλλεις στο να μείνει μετέωρη η χώρα για ακόμη ενα επίπονο διάστημα.. Από την άλλη μπορείς να ενισχύσεις ένα από τα δύο (και πάλι!) κόμματα που είναι πιθανό να βγούν.. Κανείς μα κανείς όμως δεν είναι σε θέση να σου εγγυηθεί πως αύριο θα υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό κάποιος που θα μπορεί να χειριστεί όχι αποτελεσματικά- κάνεις δεν περιμένει κάποιο αποτέλεσμα,κάποιο τέλος σε αυτή την κατάσταση- αλλά με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο την παρούσα κρίση. Την οικονομική, γιατί τις υπόλοιπες κάνεις πέρα από εμάς τους ίδιους δεν είναι σε θέση να τις χειριστεί.. Και μέσα σ' όλα αυτά υπάρχουν και εκείνα τα κακόμοιρα τα παιδιά που εμ δεν 3ερούν τι θα τους 3ημερώσει εμ είναι υποχρεωμένα να μεταμορφώνονται σταδιακά σε ζόμπι, κατά την χιουμοριστικότερη έκφραση ρομποτάκια, σπαταλώντας έναν και πλέον χρόνο από τη ζωή τους παπαγαλίζοντας ανούσια κείμενα και θεωρίες που δεν έχουν στο παρόν αλλά δεν θα έχουν και στο μέλλον κανένα αντίκρυσμα στην καθημερινή τους ζωή απλά και μόνο για να διεκδικήσουν μια θέση στην ακαδημαική κοινότητα. Μια θέση ,δυστυχώς, χωρίς αντίκρυσμα το μέλλον της οποίας έχει επιπλέον επιβαρυνθεί από τις παρούσες κοινονικοπολιτικές συνθήκες. Γιατί καμία σημασία δεν δίνεται πλέον στην εκπαίδευση σε μια περίοδο που η ανάπτυξη, κυρίως μέσω αυτής, θα έπρεπε να έχει πρωτεύουσα σημασία. Γιατί πώς είναι δυνατόν για μια χώρα να ευημερήσει όταν διοικείται από ανθρώπους διεφθαρμένους και χωρίς ουσιαστική παιδεία ενω παράλληλα για τις ίδιες διοικητικές θέσεις προετοιμάζονται οι διάδοχοί τους ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Χωρίς κανένα ίχνος πολιτισμού, χωρίς σεβασμό στον συνάνθρωπο και χωρίς καν τη φιλοδο3ία να προοδεύσουν! Τέτοια παραδείγματα υπανθρώπων βλέπουμε καθημερινά και θεωρώ εντελώς περιττό να περάσω σε εκτενέστερες περιγραφές. Είναι άλλωστε και οι μόνοι που προβάλλονται συστηματικά.

Δεν σκόπευα να δώσω στο κείμενο τη συγκεκριμένη μορφή ούτε το συγκεκριμένο περιεχόμενο. Άλλωστε είμαι ίσως το λιγότερο κατάλληλο άτομο για να κρίνει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας και όσα εχω πεί είναι μόνο όσα μπορώ να δω γύρω μου. Με λύπη μου όμως κι αγανάκτηση έμαθα για το αισχρό περιστατικό που διαδραματίστηκε σήμερα το πρωί σε εκπομπή της τηλεόρασης και απογοητεύτηκα και αναστατώθηκα και απελπίστηκα και τρόμα3α και οργίστηκα διπλά από πριν. Πού πάμε???

~Ντοπα~

Ειναι πολλα τα πραγματα που μπορουν να μας ντοπαρουν και να μας δωσουν δυναμη να αντιμετωπισουμε την καθημερινοτητα. Ειναι πολλα αυτα που, οταν το καλυτερο μερος για να βρισκεσαι ειναι το κρεββατι σου παρεα με μια ντουζινα ταινιες και αλλα τοσα πακετα σοκολατες, εχουν τη δυναμη να σου δωσουν ωθηση και λογο να αγαπησεις 3ανα τη ζωη σου. Ειναι αυτα που μπορουν να σε κανουν να θελεις μονο να βρισκεσαι ε3ω στον κοσμο και να δηλωνεις μεγαλοφωνα την παρουσια σου. Ναι, ειμαι εδω! Ναι, υπαρχω!

Ειναι ενα ευχαριστο  και ηλιολουστο πρωινο, ενα κινηματογραφικου μεγεθους ειδυλλιακο δειλινο, μια βολτα διπλα στη θαλασσα που μαγικα παρασυρει στα βαθη της ολες σου τις εγνοιες, ενα χαμογελο. Ενα χαμογελο! Μια μοναχα αμυδρη και ασυναισθητη συσπαση των μυων του προσωπου μπορει να σου δωσει ενεργεια αρκετη για να αντιμετωπισεις τους δρακους της καθημερινοτητας σου. Με ενα χαμογελο ο αλλος σου δινει στην ουσια την ψυχη του. Και πως ειναι δυνατον να μην αντλεις δυναμη και ενεργεια απο μια ολοκληρη ψυχη που σου δινεται απλοχερα. Και, ακομη, πως ειναι δυνατον να μην θελεις κι εσυ μετα με τη σειρα σου να μεταδωσεις τη δυναμη που πηρες στον διπλανο σου. Γιατι η ζωη ειναι κολλητικη. Μεταδιδεται! Και μαλιστα με ρυθμους πανδημιας. Βγες λοιπον απο τα σκοτεινα υπογεια που εχεις κρυψει το μυαλο σου και μοιρασε χαμογελα! Καποιοι θα τα δεχτουν. Καποιοι οχι. Ενα μονο, ομως, ειναι σιγουρο: ολοι τα εχουν αναγκη!

http://www.youtube.com/watch?v=ERaetjJRbic

Απο Το Καποτε Στο Σημερα..

Τραγουδια που γραφτηκαν σε αλλες εποχες, υπο αλλες συνθηκες και για αλλους λογους και ομως μπορουν να αντικατοπτρισουν και την σημερινη πραγματικοτητα και να εμπνευσουν με τον ιδιο τροπο που εκαναν τοτε.. Η ισως και καλυτερα..

Σημασια σ αυτη την περιπτωση δεν εχουν οι ερμηνειες.. Καλες η κακες.. Σημασια εχει η ουσια των τραγουδιων και κατα ποσο μπορουμε πραγματικα να την αντιληφθουμε.. Καθως και σε τελευταια αναλυση τι μπορουμε να κανουμε γι αυτο..

Με Αλλες Διαθεσεις..

Λιγο ο καιρος που φερνει σιγα σιγα την ανοιξη.. Λιγο που η θαλασσα σε καλει καμια φορα να την περπατησεις.. Λιγο που χρειαζεται και ο ρομαντισμος καμια φορα για να περνανε οι στιγμες.. Να μια φωνη να τα3ιδεψει το νου..

Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες

και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες
θα σ' αγαπώ με τα καλοκαίρια, με τρικυμίες και με βροχές
με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια, θα ονειρεύεσαι ό,τι θες,

Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω, απόψε να μεθύσω
τα καλοκαίρια πες μου πώς μπορώ
μονάχος μου να ζήσω
Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω απόψε να μεθύσω
σε μονοπάτι αδιάβατο θα βγω
θα βγω να σε ζητήσω


Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες
και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες,
θα σ' αγαπώ, μη μου συννεφιάζεις, σαν αμαρτία και σαν γιορτή
μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις, όσα με λόγια δε σου 'χω πει

Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω, απόψε να μεθύσω
τα καλοκαίρια πες μου πώς μπορώ
μονάχος μου να ζήσω
Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω απόψε να μεθύσω
σε μονοπάτι αδιάβατο θα βγω
θα βγω να σε ζητήσω

Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες

Οσα Θελω Να Σου Πω.. (Μεταμεσονυκτιες Εμπνευσεις..)

Καμιά φορά δεν μπορώ να σε κοιτά3ω στα μάτια..

Φοβάμαι πως θα διαβάσεις τη σκέψη μου..

Κι είναι ο φόβος τόσο δυνατός..

Που κατακλύζει την ψυχή μου..

Που αποστρέφω το βλέμμα..

Και παγώνω στη σιωπή..

Κι είναι αυτές οι στιγμές που μια γλυκιά κουβέντα..

Ενα ακούσιο χάδι σου..

Μου φωτίζει τη ζωή..

Εμπνευσεις Μιας Μελλοντικης Ποιητριας.. (by Μαργιαννα Τζινη)

Κάποτε περιτριγυρνούσα σε ένα σκοτεινό δάσος.
Κάποτε η ομίχλη με έπνιγε και η λάσπη έσβηνε τα βήματά μου.

Κανείς δεν ενδιαφερόταν,
κανείς δεν με αναζητούσε,
μόνο οι γλυκοί οιωνοί του θανάτου..

Στα μαύρα φτερά τους είδα την ελπίδα..
Στην στριγκιά λαλιά τους άκουσα την πιο γλυκιά μελωδία
και τα μαύρα υγρά μάτια τους καθρέφτισαν τα ουράνια αστέρια.

Σαν όνειρο που τώρα αχνά το θυμάμαι
τόσο μακριά και τόσο κοντά
είδα το χαμόγελό σου, ζεστό, απαλό..
σαν χάδι της σελήνης..

Μόνο για σένα πάλεψα στο βαθύ πνιχτό σκοτάδι,
μόνο για σένα έδωσα και την τελευταία μου πνοή στο βαθύ..
στο αβάσταχτο σκοτάδι..
για σένα..όνειρό μου..

"Είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρά μας ¨" Ελύτης

Πράγματα Που Με Αφήνουν Να Ελπίζω (Vol.2)

Μεσα στο χαος και την καταστροφη.. Μεσα στη μιζερια και τη δυστυχια.. Κι ομως ακομα μπορει να υπαρχει ελπιδα..  Ακομα υπαρχει η δυνατοτητα να κοιτα3ουμε μπροστα και να αναλογιστουμε ενα μελλον αισιοδο3ο, ενα μελλον που δεν θα κατηγορουμε ο ενας τον αλλον.. Δεν θα υπαρχει λογος.. Καποτε οι φωτιεες θα σβησουν.. Καποτε οι ανθρωποι θα βγαινουν στους δρομους μονο για να γιορτασουν και δεν θα ε3ωθουνται στην καταστροφη του ιδιου τους του κοσμου.. Μπορει αυτη η μερα να μην ειναι κοντα ομως καποια στιγμη θα ερθει.. Γιατι δεν χρειαζονται πολλα για 3αναφτιαχτει η ζωη μας απο την αρχη.. Γιατι οπως εχει πει και οι Ελυτης..

"Αν αποσυνδεσεις την Ελλαδα, στο τελος θα δεις να σου απομενουν μια ελια, ενα αμπελι κι ενα καραβι. Που σημαινει: με αλλα τοσα την 3αναφτιαχνεις."

Η ΔΥΑΔΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Προσωπική μου άποψη είναι πως ένας άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται αλλά και στη μετέπειτα ζωή του στην οποία χαράζει κατά κάποιο τρόπο ο ίδιος πορεία δεν διαθέτει μια μόνο ιδιότητα που τον χαρακτηρίζει σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα.. Διαθέτει και τα δυο σκέλη μιας πιθανής ιδιότητας τα οποία διαχειρίζεται και προβάλλει ανάλογα. Και λέγοντας και τα δυο σκέλη εννοώ αυτό που λέμε οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.. Κανένας δεν μπορεί να είναι μόνο καλός ή μόνο κακός, μόνιμα χαρούμενος ή, αντίθετα, θλιμμένος.. Όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής τους, αντιδρώντας πιθανόν σε κάποια ερεθίσματα, συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο που όμως δεν σηματοδοτεί τον χαρακτήρα τους όπως συνηθίζουμε να λέμε παρά μόνο αποκαλύπτει μια πτυχή του..

Γνώρισμα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου όμως δεν είναι μόνο ο τρόπος που θα αντιδράσει στην εκάστοτε κατάσταση αλλά και οι σκέψεις, οι εσωτερικοί διάλογοι και ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας που μπορεί να πηγάζει τόσο από έμφυτες παρορμήσεις όσο και από επίκτητα χαρακτηριστικά και ως απόρροια εμπειριών και εξωτερικών ερεθισμάτων..

Μέσα σε αυτά εντάσσεται και η ευρεία έννοια της κοινωνικότητας ή του τρόπου σύνδεσης με άλλους ανθρώπους και η αντίληψη της ύπαρξης τους.. Ο καθένας μπορεί να χαρακτηρίζεται ως κοινωνικός ή μη.. Δεν είναι όμως λίγες οι φόρες που ένας κατά κύριο λόγο κοινωνικός χαρακτήρας θα θελήσει να απομονωθεί και να δώσει βάση στον εσωτερικό του εαυτό ή κάποιος λιγότερο κοινωνικός να ανοιχτεί εξαιρετικά εύκολα.. Είναι δε σύνηθες να αντιμετωπίζει κάνεις τους συνάνθρωπους του με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με πολλούς και διαφόρους παράγοντες εσωτερικούς η εξωτερικούς καθώς και να αλλάζει τη γνώμη του για το ποιον τους προσαρμόζοντας  την στην τρέχουσα πραγματικότητα.. Κάτι τέτοιο είναι συχνά παρεξηγήσιμο και αποτελεί πηγή κακεντρεχών σχόλιων καθώς και ένδειξη ανισσοροπίας ή ακόμη και διχασμένης προσωπικότητας, πράγμα που αποτελεί και τον κύριο σκελετό του παρόντος κειμένου..

Οι διαφορετικές , ίσως και συγκρουόμενες, γνώμες πάνω σε ένα θέμα από το ίδιο άτομο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές δεν είναι ένδειξη διχασμένου χαρακτήρα αλλά δυαδικής προσωπικότητας.. Αυτής που όλοι μας έχουμε μέσα μας και κάποιοι ίσως την κρατούν καταπιεσμένη χάρην προτύπων και κοινωνικών συμπεριφορών..  

Αποδεχόμενοι  την διπλή αυτή εκδοχή του εαυτού μας μπορούμε να έχουμε πολλαπλά οφέλη για τον εαυτό μας και για τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν.. Πρώτα από όλα αποδεχόμαστε την ανθρωπινή φύση μας, δεχόμαστε τα λάθη που τυχόν έχουμε διαπράξει και διορθώνοντας τα εξελίσσουμε τη ζωή μας και μας δίνουμε μια ευκαιρία να επιτύχουμε τους στόχους μας όποιοι και αν είναι αυτοί.. Γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και μαθαίνουμε να συμβιώνουμε με αυτόν, πράγμα που βοηθά και στην εύρυθμη συμβίωση μας με τους άλλους.. Με τον καιρό μπορούμε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε αυτή την ιδιότητα μας προς όφελος της κριτικής σκέψης ελέγχοντας με τον καλύτερο τρόπο κάθε πληροφορία από κάθε διαφορετική σκοπιά και παίρνοντας την περισσότερο συμφέρουσα για εμάς απόφαση ..

Στην εκπαίδευση, τρόπον τινά, αυτής της διττής μας προσωπικότητας έγκειται και η αντίληψη και τελικά η αποδοχή της διαφορετικότητας.. Ίσως σε κάποιους να ακούγεται κάπως γραφικό αλλά είναι αν το σκεφτεί κάνεις καλά είναι μάλλον λογικό πως δεν είναι απαραίτητο να κατανοείς σε βάθος κάτι για να το δεχτείς απλά και να πορευτείς μαζί του στην πραγματικότητα σου.. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και είναι τουλάχιστον παράλογο και ανούσιο να προσπαθούμε να μπούμε στο μυαλό του διπλανού μας και να παρακολουθήσουμε τον τρόπο σκέψης του για να κατανοήσουμε και να δεχτούμε τον τρόπο ζωής του..

 Το κοινωνικό αυτό μοτίβο της διαφορετικότητας και της ελεύθερης αντίληψης επεκτείνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στον ερωτικό προσανατολισμό του ατόμου ο όποιος δεν είναι απαραίτητο να καθορίζεται ρητά κα απόλυτα από το γενετικό του φύλο.. Είναι ή κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι αποδεκτό το γεγονός ότι  όπως κάποιος διαμορφώνει τη γνώμη του με το πέρας του χρόνου και των εξωτερικών επιρροών και έχει τη δυνατότητα να την αλλάξει αναπροσαρμόζοντας την στα σύγχρονα δεδομένα, με τον ίδιο τρόπο θα έπρεπε να μπορεί να αναθεωρεί και τις προτιμήσεις του στην προσέγγιση του αλλού η και του ίδιου φύλου και την επιλογή συντρόφου και συνοδοιπόρου στη ζωή ..  Είναι και αυτό μια επιλογή ζωής και είναι λογικό σε ορισμένες περιπτώσεις να υπάρχει εσωτερικός διχασμός μέχρι τη λήψη μιας οριστικής απόφασης η οποία δεν είναι κατ ανάγκη και πάγια..

Γενικότερα είναι ανθρώπινο και γι αυτό αποδεκτό (και όχι κατακριτέο!) κάποιος να αναθεωρεί και να μετατρέπει την κοσμοθεωρία του και τον τρόπο αντιμετώπισης της δικής του πραγματικότητας ανάλογα με τις σκέψεις και τις δράσεις του αλλά και τα γεγονότα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος στη ζωή του..

A Band To Remember..

 

Ε ναι.. Νομιζω δεν ειναι και απο τις μπαντες που μπορουν να περασουν απαρατηρητες.. Τοσο η μουσικη τους οσο και η θεματολογια τους ειναι κατι παραπανω απο χαρακτηριστικη! Και εκτος αυτου ειναι απλα πρακτικως αδυνατο να μην λατρεψεις αυτη τη α3επεραστη φατσα και την υπεροχη προφορα!!