Ταυτότητες ή Τι κόσμος είναι αυτός?

Όλοι έχουν μια ταυτότητα. Όλοι κάτω από την απρόσωπη, κρύα έκφραση στο δρόμο, το τρένο ή το λεωφορείο έχουν μια ταυτότητα. Ο κύριος που κάθεται δίπλα σου, η ηλικιωμένη κυρία με τη ομπρέλα από απέναντι, η κοπέλα με το μωρό στην αγκαλία. Όλοι έχουν μια ιστορία, κάτι να σου πουν. Σκέφτηκες ποτέ πως όλοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζεις ζουν μια ζωή παράλληλη με τη δική σου? Παρόμοια ή εντελώς διαφορετική δεν έχει σημασία. Σίγουρα, όμως, καθόλου όπως τη φαντάζεσαι. Η ήσυχη και κουρασμένη γριούλα με τα θολά από το χρόνο μάτια δεν σε προϊδεάζει ούτε στο ελάχιστο για την πολυτάραχη και θυελλώδη ζωή που μπορεί να έζησε ως νέα. Η μεσήλικη κυρία, από την άλλη, που φαίνεται να θέλει να δείχνει ζωντανή και κατά πολύ νεαρότερη της ηλικίας της ίσως δεν μπορεί να σου δώσει την εικόνα της καταπίεσης που μπορεί να έχει δεχτεί ή και να δέχεται ακόμη από τους ανθρώπους γύρω της και των συμβιβασμών που έχει αναγκαστεί να κάνει στη ζωή της. Ο καλοστεκούμενος και σοβαρός κύριος παραδίπλα μπορεί στη φαντασία σου να μεταμορφώνεται σε κάποιο ευφάνταστο και μυστηριώδη διακεκριμένο συγγραφέα αλλά, ποιός θα το πίστευε, είναι μάλλον ο μανάβης της δίπλα γειτονιάς. Και γιατί εκείνη η μοδάτη κοπέλα φαίνεται τόσο θλιμένη? Μάλλον θα χώρισε με τον δικό της. Γιατί να μην σκεφτείς πως ίσως μόλις απολύθηκε ή αντιμετωπίζει οικογενειακά προβλήματα ή μπορεί απλά να μην 3ύπνησε με καλή διάθεση.? Παράλληλα, ο καθένας από αυτούς δημιουργεί για σένα όσο και για τους υπόλοιπους ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν τη δική του εικόνα σύμφωνα με τη δική του αντίληψη και καταπώς συμφέρει το εγώ του. Φτιάχνει τον κόσμο του σύμφωνα τυχαίους συνειρμούς και σύμφωνα με τα δικά του βιώματα, ακριβώς όπως κι εσυ. Ίσως τίποτα από αυτά να μην είναι αλήθεια, είναι ,όμως, μια στέρεη και ασφαλής έκφανση της πραγματικότητας στη οποία ζεί και δρά. Είναι η προσωρινή του αλήθεια και την έχει ανάγκη για να 3επεράσει το φόβο για το άγνωστο. Για να έχει την αίσθηση του ελέγχου επάνω στο περιβάλλον του. Ο καθένας μας έχει από μία  ( και είναι, ίσως, ζωτικό μέσο αντιμετώπισης της πραγματικότητας) καθώς δημιουργείται υποσυνείδητα και ακαριαία. Είναι η απόδει3η πως όλοι μας ζούμε μερικώς σε ένα ψέμα τόσο αληθινό όσο και ο ίδιος ο εαυτός μας. Ο καθένας στο δικό του ψέμα που ορίζεται από το δικό του εαυτό με μόνο σημείο αναφοράς τη δική του ταυτότητα και μόνο συνδετικό κρίκο μετα3ύ των διαφορετικών πλασματικών πραγματικοτήτων τις κοινές εμπειρίες του με άλλους. Αν λοιπόν ο κόσμος στηρίζεται σε ένα σύμπλεγμα ψεμμάτων τοτέ γιατί εγώ να μην μπορώ να δημιουργήσω το δικό μου με όποιον τρόπο με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα κάθε φορά? Και αν μπορώ, ποιός είναι ικανός να περιγράψει τον κόσμο που ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να κρίνεται αληθής (ή τουλάχιστον αληθοφανής) από όλους όσους ζουν σε αυτόν??